Mrs Abigeeeel Flenken

MRS. FLENKEN? MRS. ABIGEEEEL FLENKEN?

Ow, dat zal ik wel zijn ;) De zuster neemt me mee door een gang en wijst op een weegschaal. WEIGH HERE! Ze vraagt het niet eens, en ik gehoorzaam. Ze neemt me mee naar een behandelbed, doet het blauwe gordijn dicht en beveelt: ARM! Ok, hier. Bloeddruk meten. PUT THIS UNDER ARM. De thermometer. WAIT HERE, DOCTOR WILL COME. Eh, ok dan.
Al had deze vrouw gezegd dat ik een uur op één been moest gaan staan met mijn vinger tegen mijn neus, dan had ik het volgens mij nog gedaan.
Ik weet niet wat dat is met ziekenhuizen en zusters en dokters, maar op de een of andere manier verval ik in een geloof dat ze het allemaal vast wel beter weten dan ik en dat cooperatie de beste strategie is. En op de een of andere manier irriteert me dat mateloos, want ik ben niet graag afhankelijk van andersmans oordeel.

Maar goed, ik ben hier niet voor niks. Ik loop al een week of vijf met een hardnekkige hoest en als gevolg ook hoofdpijn. Aangezien je hier de middleman, zijnde een gewone huisarts, mist, wacht je of tot het over is of tot het erg genoeg is om naar het ziekehuis te gaan. Ik heb dus duidelijk voor het laatste gekozen. Kost je namelijk wel een paar uur. En naar een ziekenhuis in Malawi stond dan ook niet echt hoog op mijn to-do list.

Maiwathu hospital schijnt dan een van de betere te zijn. We zullen zien. Ik zit dus nu te wachten op een bed achter een blauw gordijntje. Aan beide kanten zijn nog twee van dat soort wachtkamertjes volgens mij. Je hoort de dokter daar naar binnen gaan en je hoort andermans problemen.
De man links van me klaagt over een te hoge bloeddruk.Met het tempo dat hij praat, verwondert me dat niet. Het koppel aan de andere kant fluistert bijna, dus ik moet het wel zelf invullen. Een soa, denk ik stiekem.
Ow, nu ben ik aan de beurt. Hallo dokter! Een jonge malawiaan in een veel te groot geruit colbertje komt binnen.
Ja dokter, ik hoest en word er gek van. En de mensen om mij heen ook. Graag een wondermedicijn.
De dokter wil eerst even wat bloedtestjes doen. Op mijn formulier zie ik kruisjes staan naast de vakjes ‘full blood count’ and ‘malaria parasites’. Hmm, vreemd.
Bij het lab even bloedprikken (ja, heel clean allemaal, no worries) en mag ik weer even plaatsnemen. Nog geen twee minuten later: here are your results.
Wat??? Ik geloof mijn oren niet. In nederland moet je daar twee weken op wachten, hier heb je ze in twee minuten! Goed systeem ;)
Ik weer terug naar mijn doktertje.

Jaja, ziet er allemaal goed uit, je hebt voldoende rode en witte bloedcellen. Ik voel me trots op iets waar ik me eerder nooit bewust van ben geweest. Way to go bloodcells! En geen spoor van malaria, ook fijn om te weten.
Maar je rode bloedcellen zijn wel wat vergroot, maar daar hoef je je niet druk om te maken? HUH? Dat moeten ze nou niet doen he. Ik was me voor dit gesprek niet eens bewust van het feit dat je bloedcellen überhaupt van grootte konden verwisselen! Hm, vreemd. Make mental note: google size red blood cells.

Uiteindelijk komt eruit dat ik een upper respitory tract infection heb, oftewel een luchtweginfectie. Ik krijg antibiotica mee, en pijnstillers en een hoestdrank.
We hebben vijf soorten hoestdrank, welke wil je? Eh, degene die het lekkerst smaakt.
Ok, binnen een paar dagen heb je nergens last meer van.
Dank u wel dokter, fijne dag!
Zucht, had ik maar veel eerder gegaan ;)

Veel liefs,
Amy en Tinus