Dumbo the flying elephant

Het is vandaag donderdag (geloof ik) en iedereen op kantoor loopt een beetje verdwaasd voor zich uit te kijken. We kunnen het allemaal eigenlijk nog niet echt geloven. Dit gevoel zijn we de afgelopen vier weken een beetje kwijt geraakt. Hoe noem je dat ook alweer? Oh ja, rust! De olifanten-relocatie is eindelijk achter de rug. In totaal 62 olifanten hebben hun weg gevonden naar Majete. MAN wat een gedoe. Het is onbegonnen werk om jullie van alle ins and outs te voorzien, maar hier een paar highlights.

Olifanten kunnen WEL vliegen!
Zoals ik al vertelde worden de olifanten vervoerd van Liwonde NP naar Majete. Wij zien hier dus steeds het staartje van de hele capture, namelijk dat ze worden vrijgelaten. Nu gebeurt dat bijna altijd in het donker. Wel spannend, maar niet echt veel te zien dus. Maar vorige week ergens (geen flauw idee meer wanneer) hadden Tinus en ik de kans om de capture in Liwonde bij te wonen.
Om daar te komen moest Tinus wel 7 uur met Trucker Pete in de olifantentruck doorbrengen. Een simpele ziel met een klein hartje. Ik ben helemaal fan van hem. Na een uur in de truck op de terugweg van de boma doet Pete zijn shirt uit, zijn enorme bierbuik tevoorschijn toverend en kijkt Tinus aan: So, now we can drive. Haha! Nog slechts zes uur te gaan denkt Tinus. Onderweg heeft de truck slechts zo’n 5 keer met panne gestaan.

Ik daarentegen reed met 4 Amerikanen naar Liwonde. Een groep mensen die blijkbaar in het amerikaanse VIP-circuit rouleren en ik heb de meest hilarische verhalen gehoord. Over bijvoorbeeld een homosexuele man die zijn vijftigste verjaardag nogal exorbitant vierde door alleen dwerg-obers in te huren en Aretha Franklin voor een liedje na het desert.
Of een vrouw die een cocktailparty had georganiseerd, maar net voor de gasten arriveerden overleed de ober aan een hartstilstand. Dus toen heeft ze hem in de kast verstopt tot na het feestje... Of iemand die een blonde pruik contest deed met Pamela Anderson, een drag-queen en hemzelf...

Anyway, na een rit van ruim vier uur komen ook wij aan in Liwonde. Iedereen duikt vroeg de tent in, want de volgende ochtend moeten we allemaal weer om vijf uur op!
En dan begint het hele gebeuren! Zodra de zon op is, vertrekt Barney in zijn kleine gele helikopter met de dierenarts op zoek naar een geschikte groep. Zodra hij deze gevonden heeft, scheidt hij een kleinere groep van de grote groep van soms wel 100 olifanten af. Zo blijven er een stuk of zeven over. De dierenarts verdooft ze vanuit de helikopter en dan worden ze met een hijskraan op de truck geladen.
Maar bij ons ging er iets niet goed. De babies renden alle kanten op het bos in en alleen de moeders werden verdoofd. Maar waar waren de babies nu??? Helft van het team ging te voet op zoek, terwijl de andere helft bij de moeders bleef. Wel een sensatie om stiekem even een olifantenvoet, slurf of slagtand te voelen! Twee babies werden gevonden en te voet verdoofd, maar ze waren wel ver weg gerend! En er was er nu nog één kwijt, een puber. De beslissing werd genomen. Deze groep moest weer wakker gemaakt worden en kon niet mee. Maar nu moesten de babies en de moeders wel eerst herenigd worden voor ze wakker gemaakt werden.
Tinus was met een groep het bos in om een van de babies naar de moeder te dragen. Ja, dragen. Een baby weegt zo’n 150-200 kg. Terwijl hij in het bos bezig was, hoorde ik de helikopter aan komen. Ik keek omhoog en zag iets wat ik echt niet verwacht had. Was het een vogel, was het een vliegtuig??? Nee, het was een babyolifant bengelend aan de helikopter!!! Wie zei dat olifanten niet konden vliegen?
Na de hereniging werden alle olifanten wakker gemaakt. Helaas. De operatie van vandaag was mislukt. Morgen nieuwe kansen, maar wij moesten weer terug naar Majete.



The day everything broke down...
Ik kreeg van Tinus een nieuwe kans. We wilden allemaal heeeel graag nog bij de laatste olifantencapture aanwezig zijn, maar dat kon gewoonweg niet, anders zou er niemand in Majete zijn. Maar Tinus heeft voor me gepleit en ik mocht van hem gaan, dan zou hij achter blijven voor al het gastengeregel. Een miljoen zikomo’s!
Dus Sarah, Jes en ik togen opnieuw af naar Liwonde. De volgende ochtend hetzelfde proces. Maar met een klein verschil. Ik zat namelijk in de helikopter! Naast de kleine gele heli is er ook nog een officiele gastenhelikopter in het spel, waarmee alle belangrijke gasten steeds tussen Liwonde en Majete vervoerd worden. En er was nog een plekje vrij die ochtend, dus ik mocht mee! Jeeeee! Geweldig om het hele proces vanuit de lucht te volgen. Deze keer ging alles gesmeerd en rond een uur of tien zaten er zeven olifanten in de truck. Dus nu moesten wij weer terug racen om Tinus af te lossen.
We rijden nog geen twee kilometer en de auto begeeft het. Radiator zo lek als een mandje. Ow nee he. Auto’s wisselen, nieuwe plannen maken en uiteindelijk reden we pas om twaalf uur weg. Veel te laat.
Maar goed, om vier uur waren we bijna in Majete. De gasten uit Liwonde waren er per heli natuurlijk allang en Tinus was er erg druk mee. Onderweg hebben we Jes op de auto overgeladen die met de drankjes en snacks voor de gasten naar de boma zou rijden. Ik heb Sarah bij kantoor afgezet en ben gelijk weer teruggereden.
Halverwege kreeg ik de mededeling van Tinus dat we weer zouden car swoppen, want hij moest met mijn auto naar Chikwawa om de drankjes op te halen en ik moest met de gasten verder naar de boma. Ok. Maar wat deden de drankjes in Chikwawa?

Blijkt dat de truck met zeven olifanten panne had. En niet zo’n beetje ook!!! Hij stond dus stil midden in Chikwawa. Kun je bedenken wat een commotie dat heeft veroorzaakt aangezien iedereen weet dat er olifanten in zitten? Na anderhalf uur was er nog geen hoop op verbetering. De olifanten worden elke 20 minuten verdoofd, dus dat ging prima. Ondertussen werden er overal reserveonderdelen tevoorschijn getoverd en monteurs en iedereen bemoeide zich met alles. De spanning liep hoog op volgens onze reporter Tinus die ter plekke was.
Besloten werd dat ik maar met de gasten weer terug zou gaan naar Majete, zodat ze konden eten. En dan zouden we wel afwachten. Al werd het midden in de nacht.
Maar na een uur of twee kregen we het verlossende telefoontje. De truck was onderweg! Dus ik de gasten weer in de koude nacht in de open gamevehicle geladen en weer terug gereden. Het is trouwens zo’n 45 minuten rijden.
De dierenarts-assistente die een stress-factor van 180 heeft en leeft op een dieet van sigaretten en red-bull (ja, dezelfde als van de rhino-translocatie en dezelfde die eten naar de staff gooide toendertijd en nee, ik heb geen hoge pet van haar op), kreeg het ook nog eens voor elkaar de afslag te missen, waardoor de enorme truck op een landweggetje in het pikkedonker een kilometer achteruit moest rijden.
Maar eindelijk, eindelijk, was daar de truck met de laatste load olifanten!!!
De release ging verder prima en nu kunnen we zeggen dat we 62 olifanten succesvol gereloceerd hebben. Heb zelden zo lekker geslapen als na deze werkdag van 19 uur.

En dan nog meer dieren...
Naast het olifantenprogramma, wat het meeste geregel en georganiseer is, komen er ook nog eens zo’n 885 buffalo, warthogs, impala, waterbuck, sable, hartebeest en eland.
Heb in een verloren moment een klein voorproefje gemaakt van de release van impala, waterbok en wrattenzwijntjes...



Veel liefs,
Amy en Tinus