De olifantentranslocatie

Het is doodstil, en pikkedonker. Ik zie geen hand voor ogen, laat staan een olifant. Maar toch sta ik hier midden in Majete naast een immense truck waarop twee gigantische stalen kratten staan. En straks lopen er twee olifanten uit.
De teamleider geeft een seintje dat we mogen. Aan de zijkant van de truck klimmen we de ladder op naar boven. Ik zie voor me ineens een grote slurf uit het niets tevoorschijn komen. Pas op! Laat hem niet bij je enkels grijpen! Ik stap voorzichtig de andere kant op en zorg ervoor dat ik niet in een van de vier open luiken bovenin de krat stap waardoor ik bovenop een gedrogeerde olifant zou stappen. Een gedrogeerde olifant die net 8 uur in een truck heeft gezeten en geen flauw idee heeft waar hij is.
We zijn muisstil als het sein gegeven wordt dat de deur van de truck open mag. Een schuifsysteem. Ik zit bovenop en ineens zie ik voor me op nog geen 20 cm afstand een groot hoofd en megaflapperoren tevoorschijn komen. Shit, als ie nu maar niet ineens bedenkt om om te draaien.
Je kunt een speld horen valllen. Niemand beweegt als de olifant langzaam stap voor stap het uitlaadplatform afloopt de boma in.
De boma is een gebied van 100 bij 100 meter omringd met een hek wat onder flinke spanning staat. Verstevigd met een dikke stalen kabel. Een soort voorkamer voor ze echt in Majete worden losgelaten.
Vol ontzag kijk ik nummer 1 na. Maar ineens begint de krat te bewegen en zie ik nummer 2 voor me de truck uitlopen. Ik zou nu zo op zijn hoofd kunnen gaan zitten ;)

Translocatie 1 is geslaagd! In totaal zullen er ongeveer 65 olifanten deze kant op komen, samen met ongeveer 800 andere beesten zoals zebra’s, waterbokken, sabel antelopes, buffels, wrattenzwijntjes en weet ik niet wat.
Een groot gedeelte van dit hele project wordt betaald door gasten. Mensen van over de hele wereld die betalen om bij de vangst en vrijlating van de olifanten aanwezig te zijn. In totaal krijgen we in juni 10 groepen te verwelkomen, inclusief ontvangst, diner, ontbijt en een community bezichtiging.

De volgdende ochtend zijn Tinus en ik al om 4.30 aan de koffie als we het sms-je zien dat we pas om half zeven bij kantoor hoeven te verzamelen ;)

Lekker wakker worden zo in de koele ochtendlucht achter in de auto! Het is ongeveer 45 minuten rijden vanaf kantoor naar de boma. Ze worden namelijk niet vrijgelaten in de Sanctuary, waar wij wonen, maar in een ander gedeelte.
Aangekomen bij de boma is er van de twee olifanten geen spoor. Ze hebben zichzelf vrijgelaten. En hoe! Ongelooflijk slim zijn die beesten. Ze weten dat het hek onder spanning staat. Of ze het ruiken, horen of voelen weet ik niet, maar je kon het hek horen zoemen.
Dit is hoe het gebeurd zou kunnen zijn:
Olifant heeft op zijn achterpoten gestaan en zichzelf hoog en lang gemaakt. Vervolgens zonder het hek te raken een tak van een boom gerukt die redelijk in de buurt stond en deze op het hek laten vallen. Circuit onderbroken, stroom eraf. Vervolgens een beetje half over het hek heen gestapt zonder echt veel kapot te maken.
Aangezien beiden heren zoiets hadden van ‘waar zouden de vrouwtjes zijn...’ zijn ze nog even doorgelopen om vervolgens ook over het hek van de Sanctuary – het gedeelte waar wij wonen – te stappen.
HA! 1-0 voor de olifanten!

 Dit was het verhaal van de allereerste olifantentranslocatie, die plaatsvond op 1 juni. Sindsdien zijn we in een stroomversnelling gekomen van gasten ophalen, olifanten uitladen, nieuwe gasten, andere gasten, hele dagen gasten rondrijden, communitybezoeken begeleiden, wrattenzwijnen uitladen om half zes ’s ochtends, of waterbokken, of impala’s, etc. Geen wonder dus dat het even geduurd heeft voordat ik het weblog kon bijwerken!

Inmiddels zijn er helaas ook wat mindere dingen gebeurd.
Tijdens de tweede translocatie zijn twee mannetjes olifanten ’s nachts wederom uitgebroken. Niet alleen uit de tijdelijke omheining, maar ook uit de omheining van Majete. Vervolgens zijn ze de richting van de dorpjes opgelopen. Ieder een andere kant op. Olifant 1, een mega-bull, kwam onderweg twee vrouwen tegen. Dorien Duncan (43) heeft deze onverwachte ontmoeting helaas met de dood moeten bekopen. Haar moeder kwam er met een gebroken heup goed van af en ligt momenteel in Chikwawa ziekenhuis.
De andere olifant heeft zo’n 70 kilometer gelopen en werd in de theevelden van Thyolo teruggevonden. Blijkbaar was het niet meer mogelijk om deze olifant weer terug te krijgen en ditmaal heeft de olifant het met de dood moeten bekopen.
Allemaal erg verschrikkelijk en het maakt het hele proces er niet makkelijker op. Zeker niet als je daarna weer tegen een stel amerikaanse toeristen moet doen of er niks aan de hand is.

Desalniettemin is het een hele bijzondere ervaring!

Volgende keer: ‘Malawi in Oranje’ en ‘volkstelling Malawi’.

Veel liefs,
Amy en Tinus