Over mama 0037, Magangenaren en een krokodillenbeet

Nog vier nachtjes slapen (waarvan een in het vliegtuig) en dan staan we weer met beide benen op Hollandse bodem. Redelijk snel deze keer, in januari waren we er immers nog, maar dat heeft alles te maken met de olifantentranslocatie die 1 juni begint. En anders duurt het weer veel te lang voor we er weer zijn ;) En aangezien er een aantal bevallingen plaats hebben gevonden of gaan plaatsvinden in mei, was dit de beste optie.

Elephant tracken
Lisa en Maarten zijn inmiddels weer verder getrokken en bevinden zich momenteel ergens bovenop Mulanje. Maar we hebben een geweldige week gehad.
Het begon al met de olifantenachtervolging. Ivo heeft op mijn Hyves een voorbeeldfilmpje van iemand anders gezet met de vraag of we ooit zoiets meegemaakt hebben...
Nou, ik kan je vertellen, onze achetrvolging was echt veel heftiger!!! Wil niet overdrijven ofzo, maar dit stelt echt niks voor ;) Deze mensen hadden ruim baan om achteruit te gaan, op een asfaltweg nota bene, geen bomen, geen bochten en de olifant druipt na 20 meter af. Die van ons hield het met klapperende oren en in galop zo’n kilometer vol! Zie voor hele verhaal vorig blog...

Desondanks wilden Maarten en Lisa nog steeds elephant tracken te voet. Maarten was iets enthousiaster dan Lisa, maar ook zij liet zich niet kennen.
Het lot was ons gunstig gezind. Breeding herd 0036 en 0037 waren beiden in de buurt. Omdat de big mama’s van de groep een nekband omhebben, kunnen we ze met een zender zoeken.
Mama 0036 en mama 0037 waren waarschijnlijk samengekomen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen en we waren dus eigenlijk op zoek naar één grote groep. Ik hoorde dit allemaal een beetje aan, wetend dat mama 0037 nogal humeurig is, dus ik dacht, dit kan nog interessant worden.

Steeds stukje verder rijden, stoppen, signaal oppikken en verder rijden. Op een gegeven moment ging de bliepzender erg tekeer en keek Francis, onze trouwe scout, eens om zich heen. Tja, ze zijn nu wel erg dicht in de buurt, maximaal 200 meter. En zowaar liep daar ineens een fantje de weg over.
Wij allen uit de auto, laatste instructies en de bush in.
Niet ver lopen zagen we de eerste oren en slurfen al door de bomen schemeren.
Is een olifant imposant vanuit de auto, als je ineens onbeschermd door de bush loopt, wordt dit nog eens versterkt. Gelukkig gedroeg de groep zich rustig.
Lisa en ik kregen even de schrik toen we na een tijdje weer rustig met Francis naar de auto liepen. Francis wenkte ons dat we snel moesten doorlopen, omdat er dichtbij een olifant stond. Hij schrok toch van ons en sprintte snel weg. Met als gevolg dat Amy en Lisa ook schrokken en ook heel snel wegsprintten. Helden als we zijn.
Jaja, i know, ik woon nu anderhalf jaar hier, maar olifanten, daar moet je gewoon niet mee spotten denk ik dan.
Desalniettemin altijd weer een spannende, maar geweldige ervaring!

Maganga village tour
Vrijdag hebben we ze meegenomen voor de pilot van de village tour (zie ook vorig blog, van die man die beloofde geen stenen te zullen gooien naar toeristen).
Het dorp wat we bezochten heet Maganga.
Het was errug leuk. Niet alleen wij genoten, maar de Mangangenaren vonden het ook geweldig om te kunnen laten zien wat ze allemaal in huis hadden.
Er was echt de hele week al van alles voorbereid. Onze groep met Lisa, Maarten, Sarah, Jeanet, Tinus, Stella en ik werden langs allerlei interessante projecten geleid.
Zoals bonen fijnstampen op een steen, mais stampen om meel te maken (ook geprobeerd, erg zwaar), hoe de visser zijn rieten vallen maakt, hoe de mattenmaker zijn rieten matten naait, hoe de oude vrouw (die voor deze gelegenheid haar shirt had aangehouden, nuchter was en geen shaggie uit haar mondhoek had hangen) haar klei potten maakt. Het was erg leuk te zien hoe alle kinderen ook erg geinteresseerd waren in de verhalen van de mensen. Waarchijnlijk krijgen ze zelf ook nooit uitgebreid uitleg. Deze crafts gaan voornamelijk over van vader op zoon of moeder op dochter. Toen de visserman zijn littekens liet zien van de aanval van een krokodil in 1976 ofzo, gingen de ogen wijd open, gevolgd door een hop oooh's en aaah's van de kinderen.

Ook waren we uitgenodigd voor een heerlijke lunch van nsima, slijmerige groenteprut, en nog een ander groentenprutje van hele rare kleine spiky-groentes. Allemaal goed te eten en erg gezellig ;)

En toen, natuurlijk, het dansen! Vooral de kleine jochies waren cool, maar ook de jonge meiden! Elke keer weer verbazend hoe die heupen werken. Misschien een idee om een workshop te organiseren, al was het maar voor mezelf ;)
Maarten heeft er een leuk filmpje van gemaakt!



Tot snel!

Veel liefs,
Amy en Tinus