Zomba Plateau

Na maanden hard werken, hebben we het eindelijk voor elkaar gekregen er weer een weekendje tussenuit te gaan.
Bestemming was Zomba Plateau. Een massief gesteente waarbij het lijkt of de bovenkant is afgezaagd. Een eh, plateau dus.
De natuur is hier geweldig. Een rare combinatie van mossig regenwoud en naaldbos. Het ene moment loop je in een vochtige atmosfeer tussen gigantische varens, palbomen en lianen en verwacht je elk ogenblik aangevallen te worden door T-rex. Het andere moment loop je tussen de dennebomen. Verschil met Europa: hier klimt er regelmatig links en rechts van je een baviaan in zo’n dennenboom. Dat verwacht je niet.
De temperatuur lag wel aanzienlijk lager dan in Majete. Twintig graden, koud! Ik weet, vergeleken bij de temperaturen in Nederland een heerlijk weertje, maar je moet niet vergeten dat Majete nog steeds temperaturen van tegen de 40 graden telt elke dag!

We verbleven in een blokhut bij een trout farm (forel). Op palen, al was de reden daarvoor me tot dan toe nog onduidelijk. Betekende wel een heerlijk uitzicht op het plateau.
Lekker kneuterig in een blokhut op de berg. Alles was werkelijk van hout, ongelooflijk. En geen telefoon, geen electriciteit, rust!
De blokhut had qua sanitair nog wel een leuke verrassing. Buiten het feit dat de wasbak staande werd gehouden met slechts een gammel houten plankje. Tinus draaide de douchekraan open en ik hoor echt een zeer verbaasde: huh?!?
Wat blijkt, de leiding, die achter toilet en wasbak loopt naar de douche, mist een stuk. Als Tinus de kraan opendraait, gulpen er ineens liters water uit het missende stuk, zo over de vloer heen!
Eh, tja, interesting. Maar onder het mom ‘dat hoort erbij en is allemaal onderdeel van de blokhut experience’ laten we het gezellig zo.

Zaterdagochtend staan we helemaal klaar om met onze gids Elias een mooie wandeltocht te maken.
Tinus (en ik ook hoor) is in de ban van de vlinders.

Ja, ik weet het, eerst zijn we al vogelaar geworden, nu ook nog vlinderaar. Het moet niet gekker worden. We worden helemaal happy als we er een spotten die we nog niet gezien hebben en ’s avonds gaan we in ons boekje kijken welke het was. Bedenk nog even: we hebben geen tv en geen radio en geen internet thuis, bijna alle boeken zijn gezelen en dan krijg je dit ;). Gelukkig zijn we bijna thuis en kan ons hoofd door iedereen weer volgestopt worden met alle info over voetbal, nieuwe relaties, huizen en babies. Heerlijk! Maar dat is pas over twee weken. Dus voor nu nog even terug naar de vlinders.

Vlinders laten zich niet zo makkelijk op de gevoelige plaat leggen. Zeker deze snelle jongens niet! Dus ik ben Tinus regelmatig kwijt als hij weer eens ergens het veld in rent en tot zijn nek in de varens verdwijnt. Maar goed, ik ben inmiddels wel wat gewend en vraag vriendelijk aan onze gids of hier ook slangen zitten. Hij zegt van wel, maar dat ze weinig worden gezien. Beetje tegenstrijdig aangezien hij ons twee uur later op een green mamba wijst. Nu weet ik dat malawianen alle slangen een mamba noemen en alle slangen als giftig beschouwen, maar toch.
Anyway, ik houd Tinus en zijn omgeving met een schuin oog in de gaten en wijs hem vriendelijk op vlinders die zich wat dichterbij bevinden.
Nu moet je uit dit stukje ook niet afleiden dat hij niet weet wat hij doet, want hij is erg voorzichtig hoor!

Onderweg werden we langs schitterende viewspots geleid met namen als Queen’s view en Emperor’s view. Vanaf hier had je een adembenemend uitzicht over de vallei. We liepen langs riviertjes, over dikke omgevallen bomen, onder de meest vreemde palmtakken en door dichbegroeide varenbossen. Bessen, bramen en zelfs wilde passievruchten vind je overal.

Aangekomen bij een mooi watervalletje met de naam ‘Butterfly Falls’ vond Tinus het nodig om een verfrissende duik te nemen. Elias en ik deelden die behoefte niet en bleven rustig op de kant zitten.
Op een gegeven moment komt Tinus opvallend rustig op me aflopen met de vraag of ik even wil helpen de wormpjes van zijn lichaam te verwijderen. Zat ie ineens onder de zwarte wormpjes!!! Hij weer. Gelukkig beten ze niet en drongen zich ook geen weg door het vlees naar binnen.
Maar toch wel vreemd. Elias kon ook geen opheldering geven. Op de vraag wat voor wormpjes dat waren, zei hij heel nuchter: “I don’t know, never seen them before...”

Midden in de nacht werden we opgeschrokken door de regen die met bakken uit de hemel viel. Ineens werd het me duidelijk waarom onze blokhut op palen stond. En ik was op dat moment heel blij dat we op het laatste moment nog hadden besloten deze blokhut te huren en niet in ons kleine tentje te slapen. De hoeveel water die uit de lucht viel was ongelooflijk. En dit ging gepaard met een fikse onweersbui. Zo’n bui dat je echt denkt dat de wereld vergaat. Klappen zo hard dat de hele hut stond te trillen. Zo midden in de nacht, waarbij je gedachten afdwalen en alles mogelijk is, kon ik me ineens een voorstelling maken van de oerknal.

Liefs uit Malawi,
Amy en Tinus