E. Bunny zegt: Vrolijk Pasen!!!

Aangezien goede vrijdag hier een officiele vrije dag is, en dan gevolgd door paasmaandag, ideaal om er een paar dagen tussenuit te gaan.
En als je al in een wildpark woont, zoek je je heil ergens anders.
Donderdagavond reden we met zijn vijven bepakt en bezakt naar een plaatsje genaamd Namadzi, alwaar de boerderij van Jes ligt. Drie uur rijden en precies halverwege tot aan onze eindbestemming, namelijk Lake Malawi.
Danielle (moeder van Jes) en de vier honden onthaalden ons warm en na een heerlijke maaltijd iedereen vroeg onder de wol.

De volgende ochtend vroeg op pad. De hele weg ging in etappes. Eerst stoppen voor inkopen bij de markt in Zomba. Toen stoppen bij een kliniekje onderweg om het bloed van Caroline en Jes te testen op malaria. Ze voelden zich allebei niet zo goed en Caroline's uitslag was positief. Jes testte negatief. Op zich wil dat niet zoveel zeggen, want de testen zijn hier vaak negatief, terwijl iemand wel degelijk malaria heeft. Dus voor de zekerheid toch maar medicijnen genomen.

Vervolgens onderweg nog ergens stoppen voor een drankje. En rond een uur of 3 - dat was 4 uur later dan gepland - kwamen we eindelijk aan bij onze bestemming. Een van Jes' vrienden had ons uitgenodig in de cottage van zijn ouders te verblijven.
Zo'n beetje elke blanke Malawinees heeft wel een beetje cottage aan de Lake. Gezellig vakantiehuisje. Met minimaal zes slaapkamers natuurlijk, je weet nooit wanneer er mensen langskomen ;)
Wij zaten met een man of vijftien in deze. Maar langs het strand waren nog allerlei andere families aanwezig. En iedereen kent iedereen. Ik vroeg me af of er uberhaupt nog mensen in Blantyre achtergebleven waren.
Het is echt een hele andere wereld en een andere cultuur. Maar lang heb ik er niet bij stilgestaan. Je moet niet te veel nadenken als je uitkijkt over een schitterend meer, heuvels op de achtergrond, strakblauwe lucht, zonnetje, verkoelend briesje, een goed boek in je ene hand, een Gin-Tonic in je andere en Tinus naast me.

De hele dag bestond uit eh...niks doen ;) Lekker eten, drinken, lezen, ouwehoeren, tennis, etc. En checken hoe het met de patienten ging. Zowel Caroline als Jes hebben hun best gedaan om mee te doen, maar hebben eigenlijk 80% op bed doorgebracht. Nou ja, er zijn natuurlijk slechtere plekken om malaria te hebben.

Iedereen was verantwoordelijk voor een gang en we hebben de heerlijkste ontbijt, lunches en diners voorgeschoteld gekregen. Verschil met Nederland: je krijgt hier wel hulp van de koks in de keuken en je hoeft nooit de afwas te doen ;)
Culinair hoogstandje, meer qua bereiding dan qua smaak, was een bushpig die Jes ooit geschoten heeft. Tja, eigenlijk ben ik tegen, te veel associaties met wijlen Miss Piggy, maar aan de andere kant, het is nu toch al dood.
Maar hoe bereid je een bushpig? We hadden geen spit. En hier kwamen de survivalskills van de mannen naar boven.
1 - men grave een (groot) gat in de tuin (onder begeleiding van de serieuze vraag van Caroline of we het varkentje niet meer gaan eten, maar begraven)
2 - men stoppe het gat vol met hout en steke dit aan
3 - men gooie er stenen bovenop en laat dit smeulen voor een uur of 4 (worden de stenen lekker heet)
3 - men pakke het varken in in een pakketje van bananenbladeren of palmbladeren (anders verbrandt het vlees)
4 - men stoppe het varkentje in de kuil tussen de stenen
5 - men gooie het gat weer dicht met aarde en laat het varkentje smeulen voor een uur of zes
6 - men bevrijdde het varkentje en klaar om te eten!!!

Onderweg naar de Lake hadden Sarah en ik een tree van 30 eieren tussen ons in staan. Uit verveling begonnen we gezichtjes op de eieren te tekenen. Verschillende persoonlijkheden werden gecreeerd en vervolgens kreeg elk ei een naam. Humpdy, Edmund, Eric, Edwin, Edgar, Egor, Mr. Evil, E. Bunny, Egg-cident en Egg-hausted zijn een paar van de voorbeelden. We voelden gelijk een band.
Deze eieren mochten natuurlijk niet meer gegeten worden. Wie wilde er immers verantwoordelijk zijn voor de moord op Edmund of Wilson??? En Egg-cident had het al zo moeilijk...

Deze eieren hadden een speciale functie. Het waren martelaren, offers voor de de egg-en-spoon races op eerste paasdag!
Het kostte even moeite om iedereen gemotiveerd te krijgen. Maar de Bloody Mary en fruit-wodka-gin-witte wijn cocktails hielpen een beetje.
Sarah en ik hadden een parcours uitgezet in de tuin. Slalom langs de bomen, onder de hangmat, langs de baobab, onder de omgevallen baobab en over het netje heen. Met je ei op een lepel.. Vrouwen tegen de mannen.
De prijs? De verliezers moesten zich opstellen tegen een boom en werden bekogeld met de overgebleven eieren.
Goed genoeg om te willen winnen!!!

Onverwacht ging het racen bijna iedereen erg goed af...gelukkig gingen de mannen de mist in en waren de vrouwen de duidelijke overwinnaars!
Ineens kwamen er in de dames allerlei oergevoelens boven borrelen toen de mannen met ontbloot bovenlijf tegen de baobab stonden om hun straf in ontvangst te nemen. Het is ook niet iedere dag dat je iemand met eieren mag bekogelen!!! Wahoeee!!!

Helaas komt aan al het goede een eind en in de loop van tweede paasdag moesten de tassen weer gepakt worden. 's Avonds weer een tussenstop op Jes' farm en vanochtend om half zes richting Majete alwaar alles zijn gangetje ging.
Alhoewel, ook in het kamp zijn weer drie gevallen van malaria, waaronder Jeanet. Begin me nu toch wel iets af te vragen. Jeanet heeft vier jaar hier gewoond en nooit malaria gehad en in een periode van drie weken hebben we het allemaal gehad! Toch vreemd. Nou ja, we houden het in de gaten.

Veel liefs,
Amy en Tinus