The Terminal

Ruim twee weken hebben we ons ten overvloede tegoed gedaan aan een overvol programma van veel te veel eten en veel te veel drank. That’s what Christmas is all about, right?
Vrienden en familie, speciale biertjes, schaatsen, sauna’s, kroegen, restaurants, nieuwe films, die is zwanger, die heeft een nieuw huis, die gaat trouwen, allemaal hebben we ons er heerlijk in ondergedompeld. We hebben met volle teugen genoten en aan allen veel dank die er aan mee geholpen hebben ;)
Maar na 12 verschillende slaapadresjes was het dan helaas toch weer tijd om het vliegtuig te pakken richting Malawi. Een goede reis, over Nairobi. Binnen 17 uur zouden we weer op Malawinese bodem staan. Helaas pakte het iets anders uit...

The Terminal
Starring: Amy en Tinus

Dinsdag 9 januari om 4 uur vertrekken Amy en Tinus met ouders en schoonouders richting Schiphol. Met veel te veel bagage. Een backpack, twee sporttassen, een trolley en twee rugzakken vol kleding, schoenen, knuffels, 3 harde schijven, 2 laptops, baby- en kinderkleding, 17 boeken, 3 hoesjes cd/dvd’s en een voetbaltas vol kindervoetbalkleding! Met dank aan Mirjam die in een week drie sporttassen wist te regelen! Vol goede moed en met een goed verhaal gaan we richting Schiphol. De vlucht naar Kenia zou vast niet zo druk zijn en de vriendelijke stewardess zou vast wel een oogje dichtknijpen voor het goede doel. Merendeel was immers niet voor onszelf.

“Nee hoor, dat kunnen we echt niet doen. De tas is 24 kilo. Dan zit u 14 kilo boven gewicht. Wat dat kost, eh, even rekenen, ik zal u matsen, € 500.”
Waaaaat?!? Voor een tas met tweedehands voetbalkleding? Dacht het niet.
We lopen naar de cargo afdeling. Dan wordt de tas nagestuurd bij de eerst mogelijke vlucht. Voor slechts € 130 voor 15 kilo. Zucht, nou goed dan maar. Tinus dus alles weer over twee tassen verdeeld en wij uiteindelijk 3 tassen ingechecked en de twee rugzakken en trolley als handbagage. Moet lukken.

De vlucht naar Nairobi verliep eigenlijk best voorspoedig, ondanks het feit dat we zeer veel turbulentie hadden. Slapen ging dan ook niet echt.
Om half zeven lokale tijd stapten we uit het vliegtuig. Op naar de transferbalie. De aansluitende vlucht naar Blantyre zou pas om half twaalf vertrekken, tijd genoeg dus om alles te regelen.
“Goodmorning, ja ik zie jullie op de passagierslijst staan. Jullie hebben drie stuks bagage, waarvan een van 27 kilo, is daar wel voor betaald?”
Krijg nou wat, heeft die muts in Nederland 27 kilo neergezet in plaats van 10!!! Wij uitleggen en overtuigen. Ze maakt een notitie en zegt dat het wel goed komt.
“Maar ik heb wel een papieren ticket nodig om een boardingpas uit te geven. Nee ik kan jullie niet verder helpen, de representative van Air Malawi zal hier om negen uur zijn, ga daar maar zitten.”
Braaf als we zijn wachten we geduldig tot de meneer arriveert. Om de beurt hebben we wakkerdienst en kan de ander even 15 minuten slapen.
En ja hoor, hij arriveert, drieeneenhalf uur later, om tien uur.
“Ja, ik zie dat jullie in het systeem staan, maar je hebt een papieren ticket nodig. Nee, e-ticket hebben we niet. Ja, dat bestaat wel, dat betekent dat we naar het hoofdkantoor bellen of iemand een ticket heeft...”
Tuurlijk, hebben wij dat. Goed, kan iemand ons helpen?
“Ja hoor, loop maar even met mijn collega mee naar het kantoor”
Ergens zou een belletje moeten rinkelen, Nairobi, daar ging het de vorige keer toch ook mis? Maar nee, belletjes weigeren op dit moment dienst. Tinus loopt mee en ik blijf achter bij de koffers...

Het verhaal van Tinus
Tinus loopt via een schimmig trapje door de douane heen. Hij moet weer zijn paspoort achterlaten en wordt vervolgens naar twee vestigingen van KLM geleid. De eerste is dicht, de tweede verwijst hem naar Air Malawi. Maar die zit alleen in de stad, dus dan maar naar Kenya Airways met wie we zijn gekomen. Hij volgt een vrouw door allerlei poortjes zonder een idee te hebben waar hij is. Ondertussen vraagt hij een aantal keer of hij mij even mag ophalen, maar nee, dat is niet nodig en het is toch zo klaar. Inmiddels verkeert hij dus zonder paspoort in niemandsland.
Aangekomen bij de ticketreservering van Kenya Airways duurt het heel lang voor Tinus aan de beurt is. Maar uiteindelijk wordt er een lijst geprint waarop staat dat de tickets zijn uitgegeven en ook afgehaald. Dit helpt ons niet. Wij hebben de tickets nooit gezien en ook in Nederland melden ze dat er helemaal geen tickets zijn, omdat het e-tickets zouden moeten zijn. Zelfs het reisbureau weet van niks. Tinus ziet de bui al hangen en gooit het over een andere boeg, stennis schoppen. Hoe is het mogelijk dat we in het systeem staan, op de passagierslijst en zelfs dat de ticket betaald zijn en waarom mogen we dan niet mee? Het begint een kapotte grammofoonplaat te worden...u heeft geen papieren tickets.
Maar als Tinus geld bij zich heeft, kan hij wel nieuwe tickets kopen. Nee, ze accepteren geen credit cards. Ze wisten nog wel fijn te melden dat vanwege de tijd hij waarschijnlijk zijn vlucht toch wel zou missen...
Vriendelijk blijven, kwaad worden, niks helpt. Tinus mag mij nog steeds niet halen, en zonder paspoort kan hij niks. Dus eerst weer opnieuw door de douane.
Inmiddels is er ruim anderhalf uur verstreken, het is half twaalf. Hij loopt langs de gate en ziet in de verte mij lopen, zeulend met twee zware rugzakken en een trolley...

Het verhaal van Amy
Amy blijft achter bij de transferbalie en wacht vol vertrouwen op Tinus. Die heeft haar paspoort en de ticketgegevens, dus iets anders kan ze niet. Om niet in slaap te vallen stort ze zich op de sudoku en mensen kijken. Altijd leuk. Maar na een uur is de lol er wel vanaf en begint ze zich echt af te vragen waar Tinus kan zijn. Het boarden voor de vlucht is inmiddels begonnen.
Ze loopt naar de transferbalie om aan de dame te vragen waar haar man is gebleven.
“Welke man? Met mijn collega mee? Nee, ik weet niet waarover je het hebt en nee ik weet niet waar ze heen zijn.”
He, dit is toch dezelfde vrouw als net? Nog een keer vragen...
“Nee ik weet echt niet waar ze zijn, ik ga het wel even navragen...”
Ze loopt vervolgens weg en Amy loopt er achteraan. De vrouw loopt vervolgens naar de gate waar iedereen aan het boarden is. Na 5 minuten loopt ze weer terug, langs me heen. Vreemd. Ik weer naar de transfer balie. Ben je er al achter?
“Nee, heb het nog niet gevraagd. Weet het echt niet.”
Ik begin nu echt tot 100 te tellen. Haar andere college (die van Air Malawi) krijgt wel een lichtje, herkent mij en herrinert zich Tinus en belt zijn collega. Ah, die heeft Tinus achtergelaten bij Kenya Airways, gate 6.
Ik loop weer richting gate 6, langs onze gate 8 waar iedereen bijna klaar is met boarden. Ik vraag of ze Tinus misschien gezien hebben, blauw vest? Nee, maar ben ik toevallig Franken en De Bruijn? Missing passengers. Jazeker! Kunnen we nog aan boord? Nee, ik heb geen boardingpass, dat is mijn man nou juist aan het regelen. Ze bellen naar de transferbalie en daar hoor ik de dame zeggen: “No, ze hebben geen tickets”.
Nou wordt ie helemaal mooi! Slaapgebrek, onmacht en Tinus kwijt, het begint zijn tol te eisen en ik voel de tranen branden. Nee, onzin! Komt allemaal goed Amy. Dit is gewoon slaapgebrek, even slikken.
“Sorry, you don’t have any tickets, we have offloaded your luggage...”
Ik kan wel gillen. Dit is echt ongelooflijk. Ik vraag me af waar de camera’s hangen...dit kan toch niet waar zijn??? Ik loop verslagen weer terug naar mijn plekkie zodat Tinus me hopelijk nog terug kan vinden als ik achter me hoor roepen...AMYYYY.

Via Joburg of Lusaka?
Een dramatische hereniging volgt. We hopen dat we hier later om kunnen lachen, maar nu is dat moment zeker nog niet. Ok, plan B dan maar. We hebben weer contact met Nederland (dank Francien) en gaan nieuwe tickets regelen.
Op naar weer een andere transferbalie waar gelukkig iemand aan het werk is met meer IQ en glimlach en haar uiterste best doet om ons te helpen. Eerst wil ze ons nog naar het kantoor van Air Malawi in Nairobi sturen, maar als ze onze wanhopige gezichten ziet, blijkt ze ineens zelf ook tickets te kunnen printen.
Helaas gaat de eerste directe vlucht naar Blantyre pas vrijdag weer. Wel kunnen we of ’s middags nog naar Joburg en dan morgen naar Blantyre of vanavond overnachten in Nairobi en morgen via Lusaka (Zambia) en Lilongwe (Malawi) uiteindelijk naar Blantyre. Ook gezellig, Kenia hebben we nog niet in ons paspoort en voornamelijk omdat het goedkoper is, kiezen we voor de laatste optie. Wel even gechecked hoe de situatie nu is natuurlijk. Dat blijkt mee te vallen. Gelukkig kunnen we hier wel met credit card betalen, al duurt dat ook ruim een half uur.

3 – 1 = 2
Ok, dat is geregeld. Nu de bagage nog. De dame achter transferbalie 1, ja die ons vooral niet geholpen heeft, zegt poeslief dat ze echt alles gedaan heeft om ons te helpen (hm, vreemd, volgens mij was het toch echt haar stem die tegen het personeel bij de gate zei dat we niet mee mochten...). De bagage, ja, daar komt zo iemand voor die ons zal helpen, of we daar even plaats willen nemen. We zien de bui al hangen en gaan eerst koffie drinken om even aan te sterken.
Voor de rokers onder ons, Nairobi heeft – net als Schiphol - ineens een belachelijk algeheel rookverbod ingevoerd en aangezien ook alle deuren om het vliegveld af te lopen op slot zitten, heb je dan een groot probleem. Dit helpt zeker niet mee in situaties zoals deze.
Na de koffie lopen we weer richting de dame. Nee, haar college is er nog steeds niet. We kunnen wel even blijven wachten, daar kunnen we plaats nemen...
Ik weet niet of het de rook was die uit onze oren kwam, de hoorntjes die uit onze schedels begonnen te groeien of de rode gloed in onze ogen, maar ineens kwam ze op het lumineuze idee om ons zelf maar even te begeleiden dan.

Na het invullen van de uitgebreide visumformulieren en het voldoen van het entreebedrag gaan we door de douane. Met de dame komen we bij een trolley waar onze twee tassen geduldig liggen te wachten.
Twee tassen, we hadden er toch drie?!?
Ja, nee, maar kijk, je mag maar twee tassen meenemen en die andere hebben ze er niet uitgehaald, maar gewoon doorgestuurd naar Blantyre. Nu klopt het aantal weer.
Maar die kunnen we morgen wel gewoon in Blantyre ophalen. Geen probleem.
Laat het nou precies de tas met onze eigen kleren zijn. Gelukkig kunnen we wel een jeugdvoetbalteam hier opzetten als we willen...

Hotel Penarie
Ok, nou ja, komt vast goed. In ieder geval twee tassen. Nu nog een hotel zoeken. Allang blij dat we weer door de douane zijn en onze vrijheid hebben teruggekregen. We hebben ondertussen ruim zeven uur van kastje naar muur gerend. Aan de balie van de tourist information staat een vriendelijk glimlachende man.
Ik zeg dat we al aardig wat achter de rug hebben en graag een goed en schoon hotel willen dichtbij het vliegveld. De man kijkt me aan en zegt: “No problem lady, hakuna matata, welcome in Kenya.”
Peter de taxichauffeur zet ons af en belooft ons de volgende ochtend om kwart voor zes weer op te halen.
Het hotel is inderdaad prima en schoon. En beschikt zelfs over een indoor ijsbaan! Maar we hebben al geschaatst ;)
Op het terras nemen we een biertje en beloon ik mezelf met een heerlijke marguaritha. En he, wat een vlakte, zou dat Nairobi National park zijn? Heel, heel in de verte zien we een paar giraffen lopen. Ach ja, we hadden het slechter kunnen treffen.
De middag houden we met moeite nog wakker en na onze afhaalpizza vallen we rond half zeven als een blok in slaap.

Eindelijk naar huis?
De volgende ochtend is Peter zijn belofte nagekomen en brengt ons rap naar het vliegveld. Zowaar lijkt alles soepel te verlopen. Helaas heeft de vlucht een uur vertraging, maar we zitten weer vol goede moed en laten het allemaal rustig over ons heen komen.
In het vliegtuig zorgen een lekker ontbijt en de Simpsons ervoor dat we rap in Lusaka en zelfs in Lilongwe zijn.
In Lilongwe aangekomen moeten we eerst het vliegveld uit, door de douane, en aan de andere kant er weer in. Ow ja, en we moeten eerst onze tassen ophalen, zegt een mannetje.
He, die zouden toch doorgelabeld worden? Maar zowaar zien we onze twee sporttassen de band afrollen.
We merken gelijk dat we in Malawi zijn. Er hangt hier zo’n andere sfeer dan in andere afrikaanse landen en de mensen zijn echt vriendelijker en goedlachser. Of verbeelden we ons dat alleen maar omdat het eindelijk voelt alsof we echt bijna thuis zijn?

We nemen er maar vast een biertje op. We hoeven immers nog maar vier uur te wachten tot de laatste vlucht. Inmiddels begint de lucht te betrekken en begint het te stortregenen en onweren. Hm, fijn.
Dan komt ons vliegtuigje eraan, met propellers en slechts 48 zitplaatsen. Ik heb er niet veel vertrouwen in met dit weer, maar op dit punt maakt het niet veel meer uit hoe we thuis komen.
Als we in de airportbus zitten op weg naar het vliegtuig, moeten we er weer uit. Met dit weer kan het vliegtuig niet opstijgen. Ooh, we waren er zo dichtbij...
Gelukkig klaart het na een half uurtje op en binnen het uur zijn we dan eindelijk in Blantyre!!!

Luigi, de nieuwe driver, staat ons al op te wachten. We moeten alleen nog even die ene tas ophalen.
Hoe verrassend, die staat hier niet. Nee, die is hier ook nooit geweest. Zal nog wel in Nairobi staan. Ok, dat maken we een probleem voor morgen, nu gaan we lekker naar huis!

De autotocht duurt langer dan normaal en met heftige regenbuien en onweersstormen komen we uiteindelijk aan bij het hek.
Ik stap de auto uit om het hek open te doen, en...zak tot mijn enkels in de modder. Welkom thuis! Tinus werd nog even gepest door een schitterend stekelvarken die voor de auto poseerde. Je hoorde hem zeggen: “Haha, kijk nog maar even goed, want nu heb je je camera met nieuwe lens en flits lekker niet bij je en straks zie je me noooooit meer!”.

En toen...eindelijk thuis, thuis, eigen huis, thuis!
Inmiddels zijn we weer helemaal ingeburgerd in the bush. We hebben hallo gezegd tegen de gekko’s, spinnen en allerlei beestjes op de muren. Ik heb alweer een aantal heerlijk jeukende muggebeten en zelfs meneer de bushslang kwam vanmiddag even hallo zeggen in de keuken. Tinus heeft het leven proberen te redden van een kameleon, maar zijn pogingen hebben helaas niet mogen baten.

Vandaag rustig aan weer begonnen op kantoor, waar alles weer als vanouds was. Internet as slow as usual en Christopher die ons met een glimlach van oor tot oor goedemorgen wenst. Alle andere collega’s hebben ons ook weer met open armen ontvangen. Dat geeft toch wel een goed gevoel. Allerlei vragen beantwoord, zoals hoe we zo snel weer zo wit zijn geworden tot of vliegtuigen geen problemen hebben om door wolken heen te vliegen. Ook de vraag of we dan van die funny shoes aanhebben met schaatsen. De meeste mensen hebben hier in de dorpen gefeest met kerst. Er was rijst in plaats van nsima en natuurlijk dansen en drinken. En oud en nieuw wordt eigenlijk niet gevierd (wat wil je als je normaal om zeven uur in bed ligt), maar nieuwjaarsdag was wel weer een feestdag.
Helaas ook alweer een paar trieste verhalen gehoord, want de dood houdt helaas geen rekening met kerst. En het is nu eenmaal malariatijd.

In ieder geval zijn we toch wel weer blij om terug te zijn en we gaan er weer met frisse moed tegenaan!

Veel liefs,
Amy en Tinus