Debbie en Nelis weer thuis

Het is weer voorbij, Nelis en Debbie zijn weer op het vliegtuig gestapt en wij zijn weer ‘gewoon’ aan het werk. Het is echt geweldig geweest om ze over de vloer te hebben en ook voor Niels en Debbie was het een supervakantie!
Ik heb al die tijd geen tijd gehad om ons blog bij te werken en dat heeft zo zijn gevolgen.
Dus ga er maar weer eens lekker voor zitten:

Zaterdag 20 Oktober - And he scores!!!
Zondag 21 Oktober – Over heel veel olifanten
Maandag 22 oktober – To the Lake
Dinsdag 23 oktober – Fish eagles en handjeklap
Woensdag 24 oktober – Appeltaart op zijn kop
Donderdag 25 Oktober – Arme Olahili, Mthumba village en aanvallende acacia’s
Vrijdag 26 oktober - Gule wa Mkulu
Zaterdag 27 Oktober – Akupita ku nyumba

Zaterdag 20 Oktober - And he scores!!!
Hobbel de hobbel, de weg naar Namitsempha is erg hobbelig! Maar dat maakte niks uit, want we waren op weg naar de match der matchen! Majete - Namitsempha. Aangezien Namitsempha een van de scoutskamps is, was het erg spannend wie deze match zou winnen!
Tinus met Niels en de helft van de groep in de game vehicle en ik met Debbie en de rest in de doublecab!
Bij het voetbalveld aangekomen vertrokken de mannen al snel voor de voorbespreking. Debbie en ik bleven achter met een horde kinderen die ons ongenereerd aankeken. In een kring zaten ze om ons heen, gewoon te staren. Dus Debbie en ik kregen een beetje het gevoel dat ze iets van ons verwachten. Toen kwam Debbie op het geweldige idee om 'if you're happy and you know it, clap your hands' te zingen. In eerste instantie stonden we dus een beetje onwennig, maar de kids deden gewoon alles na wat wij ook deden! Het was erg lachen, we hebben verder nog vingers en tenen geteld en wat andere kinderliedjes gedaan. Tot wij het zat waren, maar toen begon gelukkig het voetbal!

Daar kwamen de mannen aangerend. Wij hadden de game vehicle zo geparkeer dat we een prima uitzicht hadden over het voetbalveld, in de schaduw. Dit is nogal ingewikkeld, want het veld liep zo scheef dat je van de ene kant de andere kant niet kon zien!
In de eerste helft liet Nelis gelijk zien uit wat voor hout hij gesneden was en scoorde 1 - 0!!! Wahooeee! Voor rust (alhoewel er pas 30 minuten was gespeeld) was het 2-1 voor Majete. Na de rust speelden ze al ruim 45 minuten en er leek nog geen einde aan te komen, toen Namitsempha eindelijk 2-2 maakte. Iedereen juichte en alle vrouwen renden het veld over, zodat amper iemand doorhad dat Nelis weer aan de bal was en zowaar 3-2 maakte. Majete had gewonnen en Niels 2x gescoord, man of the match!!! Helemaal geweldig!!!

Zondag 21 Oktober – Over heel veel olifanten
We hebben Niels en Debbie zo enthousiast gekregen om de olifanten in ons park te voet van dichtbij te bekijken. Samen met Francis en Mike, de scouts, kregen ze de hele uitleg over hoe we de olifanten kunnen opsporen en wat te doen als we de olifanten tegen komen.
Het geluk was met ons, want na 5 minuten rijden zagen we al een horde lolliefantjes in het moeras bij de dam staan. Ideaal om te bekijken, want het is een open vlakte.
Sluipend gingen we er op af. Tegen de wind in natuurlijk, anders kunnen ze ons ruiken. In de verte hadden we de kudde in het oog. Francis waarschuwde ons al goed om ons heen te blijven kijken, want hij ving ook het signaal van een andere kudde op.
Ineens merkte een horde waterbucks, die vlakbij stonden, ons op en speerden er vandoor. Dit heeft blijkbaar de andere – tot dan toe onzichtbare – kudde gealarmeerd want ineens hoorden we van rechts een hoop geritsel en getrompetter en Francis zei: Run!!!
Met een hartslag van 180 stonden we even later weer op veilige afstand. Er was niks aan de hand, maar het was toch erg spannend!!
Nelis had het wel even gezien en snakte naar een sigaretje, maar het avontuur was nog niet voorbij.
Bijkomend van het feit dat de twee breedingherds nu samengevoegd waren, vertelde Francis dat we alsnog om ons heen moesten kijken, want je weet maar nooit. Desalniettemin stonden we allemaal naar één punt te kijken toen achter ons ineens weer een hoop geritsel was. We keken achterom en daar rende een jonge olifant weg, op 20 meter afstand! We wilden weer rennen, maar nu zei Francis: don’t run! Wat ook weer tegen ons instinct inging, maar goed.
Francis vertelde dat hij net zo hard van ons schrok als wij van hem (tuurlijk) en dat, omdat wij hier al stonden, hij ons territorium inkwam en daarom zelf weer wegging.
De schrik zat er goed in haha! Maar de adrenaline gierde ook door ons heen en we wilden nog wel even een kijkje nemen bij de breedingherd. Iedereen behalve Niels, die nu toch echt wel aan dat sigaretje toe was...maar schoorvoetend liep hij toch nog een stukje mee,
Ze waren op een veilige afstand en we konden ze prima zien. Maar het was nu toch wel mooi geweest en we liepen weer naar de auto.

Vanaf de auto reden we nog even de dam op om de hele groep te bekijken. Het is namelijk best bijzonder als twee breedingherds zich samenvoegen en er dan ook nog wat single bulls doorheen lopen.

Om even uit te rusten dachten we, we rijden even naar de sunset rock. Maar onderweg daar naar toe kwamen we weer in een breeding herd terecht. Even wachten weer ;)
Bovenop de rots zagen we breeding herd nummer vier! Het was echt olifantendag!

En op de terugweg, zoals we al verwachten, kwamen we kudde nummer 1 weer tegen. Tinus, altijd gefascineerd door alles wat beweegt, kreeg er geen genoeg van. Ook niet toen een van de olifanten bedacht dat het wel mooi geweest was voor vandaag en achter ons aankwam. En ook niet toen Francis en Mike achterin de auto riepen: GO!!
Maar de olifant meende het gelukkig niet, dus we kwamen goed weg,

Onze regel was dat we niet voor negen uur naar bed mochten, maar vele avonden riep de biologische klok al vaak: he, het is vijf voor negen, je mag zo naar bed!
Dit gold wel meer voor de dames dan voor de heren, die ’s avonds nog menig bao-spel gespeeld hebben (malawinees bordspel),
Niet dat we nou zo megaveel gedaan hebben, maar Malawinese lucht is toch anders dan de Nederlandse, want bijna iedereen die we hier op bezoek hebben valt voor tienen in slaap haha!
’s avonds heeft Niels echter niet geslapen van de adrenaline die door zijn lichaam gierde.
Just another day in the bush!!!

Maandag 22 oktober – To the Lake
Vandaag mochten we heerlijk Majete even uitvluchten! Relaxed naar Cape Maclear gereden (6 uur rijden), alwaar we ons in de Gecko Lounge gesetteld hebben. Heerlijk! Twee schattige rieten huisjes naast elkaar en je liep zo van het gras het strand op.
De sfeer was relaxed. Tegen het einde van de middag hebben we zelfs de energie gevonden om een potje te beachballen. De teams werden al snel groter en gelijk ook serieuzer. Maar wel gezellig!

Cape Maclear is een heel aparte plek. Het is een plek waar regelmatig toeristen komen, maar als je twee meter vanaf het strand het dorp inkijkt, zie je nog steeds alleen maar de rieten hutjes en alles en iedereen kookt en wast in het meer. Dit levert ’s avonds zo tegen zonsondergang wel een schitterend gezicht op. De zon wordt vuurrood en zakt langzaam in het water terwijl je overal vuurtjes ziet van de kids die in groepjes op het strand zitten.

Dinsdag 23 oktober – Fish eagles en handjeklap
Heerlijk wakker geworden met het ruisen van het meer op de achtergrond. Om half negen kwam Toby, inmiddels onze vaste bootman, al met zijn bootje aantuffen om ons mee te nemen op een rondje varen en braaien!
Tinus had geregeld dat hij extra vis mee nam, voor ons en voor de fish eagles! En het waren er veel! De jongen zijn nu oud genoeg om te vliegen en ze zaten echt overal. Tinus was zo blij als een kind en de camera klikte onophoudelijk. Later zei hij tegen Niels: Jij krijgt adrenaline van die olifanten van gisteren, nou, ik heb het als ik dit zie! Nelis keek hem aan met een blik van: jij bent gek, maar goed, ieder zijn ding natuurlijk!!!

Na het ochtendprogramma met de fish eagles en een beetje snorkelen, tuften we heerlijk verder naar de flat rock, alwaar onze lunch braai plaats vond. Toby en Vyson maakte de vissen schoon (Kapango and Chambo) en de meisjes vleiden zich neer op hun handdoekjes om van de zon en een goed boek te genieten. Heel vervelend. Tinus lag al met zijn kont in het water en Nelis keek de boel allemaal even aan.

Terwijl Debbie en ik het heel zwaar hadden met lezen, omdraaien en gelijkmatig bruin worden, waren de mannen bezig met de braai. Uiteindelijk zijn zij daar beter in geslaagd dan waar Deb en ik mee bezig waren, want ik ben eerlijk waar in mijn hele leven nog nooit zo erg verbrand! Het heeft drie dagen pijn gedaan, maar het is nu wel bruin haha! De visschotel van de mannen was daarentegen overheerlijk!

Terug in het dorpje zijn we nog even langs de standjes geslenterd. Onderhandelen is hier een hele kunst! Ze kunnen namelijk echt niet tellen. Elke keer als ik omlaag ging in prijs, gingen zij omhoog. Ik snapte er helemaal niks van, maar uiteindelijk kwam het toch goed.

Van Niels moesten we wel opschieten, want we moesten nog volleyballen! Ok ok, rustig teruggeslenterd, maar van volleyballen kwam niks terecht. Niels en Tinus werden omringd door een grote groep nieuwsgierige kids die ook wel mee wilden spelen. Tinus en Niels stonden volledig in het middelpunt en tilden de joelende kids op, gooiden ze in de lucht en speelden handjeklap. Ondertussen werden hoofd, baard en behaarde benen van de mannen uitgebreid geinspecteerd.
Het was erg grappig om dit van een afstandje te observeren.

Woensdag 24 oktober – Appeltaart op zijn kopAl vroeg weer op stap richting Blantyre en Majete. Maar vandaag telde weer als een gewone werkdag en er moesten veel inkopen gedaan worden. Na de Ark van Noach (hoe heet zijn vrouw toch ook alweer???) en andere hebbedingetjes volgden in de auto nog een paar grasgeweven matten, vier bamboe stoeltjes, boodschappen voor onszelf en voor tien mensen voor een week, inclusief tien flessen breekbare wijn, wandlampjes, een doos aardbeien, en toen we eindelijk bij Samaritan Trust aankwamen, waar eindelijk onze salontafels en nachtkastjes af waren, was er slechts nog ruimte voor twee kleine tafeltjes. Deb en ik zaten in ieder geval helemaal ingebouwd!
Niels en Debbie waren nog niet onder de indruk van ons Chichewa en als cadeau hebben we een nieuwe cursus gekregen, met cd haha! Al beloof ik niet dat het de volgende keer vloeiender gaat ;)
Eenmaal weer thuis hebben Nelis en Debbie heerlijk gekookt, met als klap op de vuurpijl – en nu al een topper - appeltaart op zijn kop!

Donderdag 25 Oktober – Arme Olahili, Mthumba village en aanvallende acacia’s
Vandaag was het rhinoteam weer in actie. Het doel was om Olahili te vangen. Eigenlijk om hem in de boma te stoppen, zodat hij kon wennen aan de andere rhino’s die al bijna aankomen! Maar helaas was Olahili nog steeds van het verstoppertje spelen. Ze hebben hem wel gevonden, afgelegen en ver van de weg. Dus de truck zou er niet bij kunnen komen. Helaas is toen gekozen voor plan C. En dat houdt in dat ze hem wel hebben gedart, maar zijn hoorns hebben afgezaagd, zodat hij de nieuwkomers niet kan verwonden.
Hij heeft nu dus twee stompjes. Volgens de experts groeit het wel weer aan, maar ik kan er niks aan doen dat ik heel erg meeleef met Olahili. Het zal je maar gebeuren, je voelt een prikje en op het moment dat je wakker wordt zijn je hoorns weg!

Maar wij waren er niet bij. Tinus was druk aan het werk en ik was met Carolien en Nelis en Debbie naar de Mthumba community. Elke keer als ik daar kom verbaast het me weer dat er met kleine dingen toch zoveel mogelijk is. Er werd veelvuldig gerefereerd aan het feit dat mijn ouders er de vorige keer waren en toen wat geld hebben gedoneerd en dat ik elke keer weer terugkom met nieuwe bezoekers.
Dus pap en mam: ze hebben er een geit van gekocht en nieuwe parelhoenders en ze zijn jullie heel erg dankbaar ;)
Verder gaat het redelijk goed met de groentetuin en is er een nieuw project gestart: jewellry. Ik was zo onder de indruk, dat ik gelijk alle 38 kettinkjes heb gekocht om in het heritage centre weer te verkopen!

Toen we aankwamen waren de vrouwen al aan het tongrollen en de muziek speelde. Het duurde dan ook niet lang toen we van onze stoeltjes werden geplukt (Debbie en ik waren de sigaar) en mee moesten dansen. Niels was erg onder de indruk van alle muziek en de zelfgemaakte instrumenten, waaronder de grote bas! Omgedraaid ook te gebruiken als een trommel.
We hadden gevraagd om het bezoek niet te lang te maken, dus de muziek in te korten. Ze hebben toen waarschijnlijk gedacht: oh, het duurt korter, dus nu kunnen we wat extra’s doen! Dus hebben we, speciaal voor Debbie, ook een half uurtje naar twee toneelstukjes in het Chichewa gekeken. We raden nu nog naar waar het over zou kunnen gaan. Maar was wel erg leuk, vooral de reacties van de toeschouwers!

Op de weg terug zouden we eerst even Tinus oppikken om vervolgens weer naar Kaisisi te rijden. De weg tussen Majete en Chikwawa wordt op dit moment strak getrokken door een speciale machine, wat inhoudt dat het zand op sommige stukken, vooral in het midden, nogal zacht is. Ik reed dus een beetje langs de zijkant. Iedereen achterin moest dus extra allert zijn op laaghangende takken etc.
Er kwam er weer een aan en ik klopte nog op de auto ter waarschuwing. Helaas was er achterin nogal een interessante discussie gaande, dus Nelis zag het te laat en werd vol in het gezicht aangevallen door een tak van de acaciaboom. Die met die hele, hele lange en harde doorns inderdaad. Carolien liep half in shock naar voren, want Debbie en ik waren ons van geen kwaad bewust, om de volgende mededeling te doen: Stop! Bloed!
Gelukkig viel het achteraf erg mee, het had in ieder geval veel erger kunnen zijn. Bij Harvey aangekomen deed de kans zich voor om er een heel ander verhaal van te maken. Zie de foto met de hoorns van Olahili in de hand ;)

Kaisisi ging dus vandaag niet meer door, maar dat kwam voor Tinus wel goed uit. Nu konden we hem mooi helpen met het voorbereiden van alle salarissen voor payday. Met vier paar handen was het in twee uurtjes gepiept!

Vrijdag 26 oktober - Gule wa Mkulu
Het weer was ineens helemaal omgeslagen. Donkere wolken hadden zich sinds de vorige middag samengepakt boven Majete. Zou de regentijd extreem vroeg zijn dit jaar? Het had die nacht al geregend en de temperatuur was zeker 10 graden gezakt. Maar dat was wel even heerlijk! (Het is inmiddels weer bloedheet).

’s Ochtends nog even een game drive meegepakt. Alleen werkten de dieren niet helemaal mee. Maar volgens mij was dat ook de negatieve vibe van Niels die echt geen olifanten meer tegen hoefde te komen.

’s Middags eindelijk naar Kaisisi voor een optreden van de Gule wa Mkulu. De traditionele dansers. In eerste instantie dachten we dat we helemaal verkeerd waren, zelfs de inmiddels bekende gele plastic stoeltjes moesten nog gehaald worden! Maar langzamerhand drong het tot iedereen door dat er wat stond te gebeuren en het plein liep langzaam vol. De drummers begonnen fanatiek te spelen en ineens werden we omringd door zeven verschillende Gule! Ze kwamen overal vandaan!!
Echt geweldig, fascinerend en hypnotiserend om te zien.
Toen we weg wilden, moesten we toch echt nog even blijven zitten. Want ze wilden nog een karakter laten zien. En daar kwam de Gule op stelten aan. Dansen op stelten, echt knap! En indrukwekkend.

’s Avonds tijd voor het laatste avondmaal. Heerlijk met zijn allen rond het kampvuur gezeten. We hoorden al af en toe wat geritsel in de bosjes en waren tot de conclusie gekomen dat dat waterbokken waren. Maar Tinus en Debbie hadden verderop met de auto ook nog een buffel gespot, dus je weet maar nooit.
Ineens horen we vanuit de bosjes een geluid alsof er iets op ons afgerend komt en binnen een fractie van een seconde springt Niels op en rent naar binnen. Deb en ik, eigenlijk geschrokken van Niels zijn reactie, doen hetzelfde. Ik kwam niet meer bij, de held. Al heeft hij wel helemaal gelijk, better safe then sorry!

Zaterdag 27 Oktober – Akupita ku nyumba
Oftewel, ze gaan naar huis! Tinus moest vandaag zijn 250 man uitbetalen, dus ik heb Nelis en Debbie met pijn in mijn hart naar het vliegveld gebracht. Even hebben Tinus en ik nog met de gedachte gespeeld om ze te ontvoeren en nog een tijdje hier te houden, maar ook wij zagen wel in dat dat niet mogelijk was ;)
Kortom, het was gewoon heel gezellig om ze over de vloer te hebben! Gelukkig komen we over twee maanden ‘al’ naar Nederland!

Een geluk is wel dat je hier echt geen tijd hebt om over dingen na te denken. Ik had Carolien bij me, we moesten nog shoppen, we moesten nog iemand oppikken en toen ik thuis uit de auto stapte, kreeg ik een telefoontje dat de nieuwe gasten alweer voor de deur stonden.
Gelukkig goed volk ;) Een aangezien ze ook nog een zaterdag-volkskrant, stroopwafels en pepernoten hadden meegenomen, helemaal geweldig natuurlijk!
Het rhino-programma loopt ook gewoon door, donderdag komen ze aan, met al de nodige gasten, filmcrew etc.
We zwemmen gewoon door! Maar we hebben wel echt heel veel zin in december!!!

Veel liefs,
Amy en Tinus