De drukte is voorbij.....

Woensdagmiddag – vrijdagavond: Leadership Challenge UK
De drukte is voorbij! Althans, dat zou je denken nu de groep van veertig weer is vertrokken richting Engeland.
Alles is prima verlopen, alhoewel, bijna alles.
De camp site heeft zich in ieder geval bewezen als een geweldige plek en ook de nieuwe camp staff was erg gemotiveerd om voor het eerst bezoekers te ontvangen. In hun nieuwe overhemden deelden ze trots alle drankjes uit.
Maandag begint hun training. We hebben voor de camp staff, de heritage centre staff en David, onze nieuwe kok een vijf daagse training geregeld vanuit het malawi institute of tourism. Een training in hospitality, inventory en lastige klanten etc. Aan het eind krijgen ze een erkend certificaat, wat hier in Malawi erg veel waard is.
Bedenk dat de meeste mensen amper een basisschooldiploma hebben, dus ik ben er erg trots op dat we deze mensen deze opleiding kunnen bieden.

De groep van veertig heeft verschillende opdrachten gedaan hier in het park, zoals het afmaken van twee klaslokalen die ze zelf gesponsord hebben, het bouwen van een drift en een signpost.
De laatste avond kampeerden iedereen bij de rivier. Een geweldige plek. Tinus en ik, nog steeds van de catering, reden met onze auto vol koolsla, aardappels, butternut en vlees via de idyllische route (Njati road voor insiders) naar de camp spot.
Daar aangekomen liepen we ons al heerlijk te verheugen op de door Jes gemarineerde fillets. Maar hier volgt weer een voorbeeld dat er nooit iets gaat zoals je denkt.
Ze waren bijna klaar, het was inmiddels pikkedonker natuurlijk toen we een oproep kregen. Er was een bericht gekomen vanuit een dorpje dat iemand een reedbuck (soort hert) had gestroopt en het vlees zou verkopen. Er was geen tijd te verliezen en Mike, hoofd van de Mathiti Scouts, moest zo snel mogelijk teruggebracht worden naar het hoofdkamp. In het donker toch minimaal drie kwartier rijden. Dus met het water in de mond moesten we iedereen gedag zeggen en we hebben Mike zo snel mogelijk afgezet.
Thuis aangekomen was de honger naar vlees nog steeds aanwezig, hoe triest was het dan ook dat we alleen een gebakken ei konden maken, zonder brood!
Gelukkig was het niet voor niets. Mike vertelde ons de volgende dag dat ze de man hadden opgepakt en dat er alleen nog het hoofd van de reedbuck in de pot was terug gevonden. De rest was al verkocht. Ze waren dus net op tijd.

Even een Malawinees tussendoortje. Als onze scouts dergelijke informatie krijgen en ze dus iemand willen oppakken, moeten er twee mensen van de plaatselijke politie mee die de arrestatie mogen verrichten. Maar, hier moeten wij de politie zelf voor betalen! Hoe langer ik er over nadenk, hoe vreemder het me doet voorkomen. De politie betalen om iemand te laten arresteren die duidelijk de wet overtreed! Only in Malawi.

De groep had verder een heerlijke braai en ze doken vroeg de tent in, aangezien ze om drie uur dezelfde nacht alweer zouden vertrekken richting Blantyre.
’s Nachts reden ze in colonne terug naar de main gate. Nu weet iedereen hier dat er ’s nachts een grote kans bestaat dat je hippo’s tegen komt op de weg. Ze grazen namelijk ’s nachts en kunnen wel een aantal kilometer van de rivier vandaan ineens in je spotlight verschijnen. En dat gebeurde deze nacht ook. Alleen was de bestuurder van de voorste auto zo verrast dat hij ineens een hippo zag, dat hij vergat te remmen. Of te laat in ieder geval. Ze botsten tegen de hippo of de hippo botste tegen de auto om precies te zijn (hij kwam wel van rechts, dus had eigenlijk voorrang). Door de klap schoof de auto van de weg af tegen een boom aan. Slechts één iemand was licht gewond gelukkig en de hippo rende de bush in. Er waren geen bloedsporen en het leek er even naar dat alles goed was afgelopen.
Helaas kregen we vandaag te horen dat er een dode hippo is gevonden, bijna 20 kilometer stroom afwaarts! Dezelfde hippo. Die mensen hebben de grootste verhalen als ze thuis aankomen, maar voor de hippo (en de auto) liep het helaas minder goed af.
Om toch nog een beetje positief nieuws aan dit geheel te geven. De organisatoren hebben wel aangegeven Majete als locatie geweldig te vinden en ze komen volgend jaar zeker terug met een nieuwe groep challengers!

Zaterdag
Heerlijk even bijgekomen. Tinus en ik hebben al wel geleerd dat je hier de momenten moet pakken als je kunt, want er kan zo weer iets gebeuren wat je hele dag omgooit. En zo ook vandaag.
We hadden geen plannen en de hele dag lag open. Een prima dag om even wat dingen te doen op de office ofzo.
Om tien voor elf waren we in Thawale om dingen te regelen (we hebben er nog steeds dagelijks gasten, waaronder de rhino verzorgster en haar drie kids), als we ineens een telefoontje krijgen: de film crew staat zo voor de deur! Eh, welke film crew? Blijkbaar wist niemand ergens van af, maar goed, we zijn flexibel. Goed, hoe laat ongeveer? Over vijf minuten. Waaat? Dat kun je niet menen. Ok, nou, dan maar goochelen met de tenten, want Anthony Hall-Martin was er ook en tevens Annie, de teacher van de kids.
Ow, maar we hebben ook amper boodschappen. Dus ik sprong alweer in de auto om even naar de markt te gaan, je weet wel, die markt op minimaal een half uur rijden! En natuurlijk hadden ze daar amper de dingen die ik nodig had, maar goed, that’s the way it goes! Wel twee huwelijksaanzoeken gehad, dus dat valt dan weer niet tegen ;)
Thuis dan maar onze eigen koelkast weer eens geleegd en met alles bij elkaar hebben we het voor elkaar gekregen weer een prima braai voor 16 personen in elkaar te flansen. Ik verbaas me er elke keer weer over. Het probleem is namelijk dat je hier niet lang dingen kunt bewaren. Geen verse groenten en met deze temperaturen ook geen vlees. De vriezer bij Thawale trekt het gewoon niet en zeker niet aangezien hij via een generator aangezwaaid moet worden. Een generator die 10 liter diesel per uur drinkt en dus maar een uur of zes per dag aan staat. En aan de andere kant mogen we niet te vaak naar Blantyre rijden. Dus we roeien met de riemen die we hebben! Jammer dat veel mensen dit soort dingen achter de schermen nooit meekrijgen en dan gaan zeuren dat er geen toetje is...

Die middag kwamen zoals afgesproken Paul en Esther van Hope village ook nog nog even langs. Ik had ze beloofd de rhino’s te laten zien. Toen ik ‘s ochtends opstond had ik de hoop eindelijk een appeltaart te bakken, iets wat ik nu al drie weken in mijn hoofd heb, maar geen tijd voor kan vinden! En door het arriveren van de filmcrew dus wederom geen appeltaart!

Anyway, de filmcrew bestond uit een Nederlander uit Mozambique, zijn portugese vrouw en zijn mozambiquaanse assistent. En zij waardeerden alles wat we deden en proberen te bereiken bij African Parks en het was erg gezellig! Hij verwonderde zich aan alles wat hij zag en hij en zijn vrouw hebben Majete voorgoed in hun hart gesloten. Dat is af en toe wel weer een eye-opener, als je Majete bekijkt door de ogen van mensen die hier nog nooit geweest zijn. En dan zeggen: tjeetje, wat gebeurt hier veel! Ja, dan word ik wel trots en denk ik: inderdaad, we doen hier ook veel! En dat geeft weer energie.
Zij schrijft reisboeken, maar alleen over de dingen die ze leuk vindt en ze zou graag een boek aan Majete wijden. Ow ja, en hij maakt dus een filmpje voor op de website. Over Majete.
To be continued.

Zondag
Uitslaapdag! Alhoewel, niet te lang, want ik moest weer even naar Thawale rijden om lunch-ingredienten te brengen vanuit onze vriezer.
Weer terug thuis kreeg ik een telefoontje. Of het uitkwam dat ik even naar Thawale kwam, voor een interview. Tuurlijk. Dus ik mijn officiele outfit aan en weer op en neer. Ineens begonnen donkere wolken zich samen te pakken. Tinus lag heerlijk in de hangmat en sprong overeind. Het begon ineens vanuit het niets te stortregenen! Heerlijk verfrissend! Maar niet handig voor het filmen, dus we moesten wachten tot de regen voorbij was.
Vanuit Nederland kreeg ik onverwacht een telefoontje van oma terwijl de hoosbui net op zijn hevigst was en Filemon, assistent van de rhino verzorgingsteam, haastig op me af kwam lopen of ik alsjeblieft nu heen en weer wilde rijden om het rhinovoedsel van verdrinking te redden.
Vervolgens zie ik in de regenbui Tinus aan komen rennen, die had bedacht dat nu het beste moment was om door de regen een rondje te hardlopen. Never a dull moment!
Toen hij terugliep riep ik nog: pas op voor olifanten en sms als je thuis bent! Vervolgens krijg ik een smsje dat hij thuis is, maar als ik terug rijd wel moet oppassen voor de groep olifanten aan de rechterkant...Gelukkig woont Tinus inmiddels lang genoeg in de bush om te weten wat te doen en hoe je zonder kleerscheuren langs een groep olifanten komt, maar toch!
Hoe het interview uiteindelijk is gegaan, zul je binnenkort wel kunnen bekijken.

Inmiddels zit ik weer even thuis om dit blog te typen en is het alweer kwart over vier. Maar om half vijf moeten we weer in Thawale te zijn voor het dagelijkse borreluurtje ;)

Ik had het er pas met iemand over. Klopt, we zijn afgestapt van de negen-tot-vijf baan, maar in ruil daarvoor hebben we er een 24-7 baan voor terug!

Veel liefs,
Amy en Tinus

PS We zijn eindelijk aan Lost 2 begonnen....verslavend!!!
PPS Tinus heeft weer gevoetbald en weer een penalty gescoord! Hij blijft met zeven goals topscoorder van het team.