About rhino’s, chopper and witches

Donderdag 13 sep - Dag twee van de rhino capture
Na Rydon was het nu de beurt aan Olahili om gevangen te worden. Dat is in het verleden al eerder mislukt. Olahili is namelijk al een keer of zes verhuisd en weet wat er gaat gebeuren als hij het geluid van de helikopter hoort. En in tegenstelling tot wat veel andere dieren doen, blijft Olahilli stokstijf staan, verstopt onder de bosjes, zodat niemand hem kan zien!!!
Die ochtend waren er 6 scout teams op pad om zijn sporen te zoeken, wat half gelukt was. Maar Olahili lit zich mooit niet zien en na 3 uur werd de operatie gestaakt.
Het vervolg is nu, dat Olahili heeft gewonnen. Hij mag blijven! En in ruil daarvoor krijgt hij ook nog eens vijf vrouwtjes om dat te vieren. Go Olahili!

Met Rydon gaat het nog niet zo heel goed. Hij heeft de hele nacht geprobeerd om uit zijn boma te ontsnappen. Daarbij gaat hij op zijn achterpoten staan en met zijn volle gewicht laat hij zijn voorpoten op de houten palen en de deur vallen. Op een gegeven moment heeft hij het voor elkaar gekregen bij een aantal palen (en dit zijn echt dikke houten palen met schroeven van minimaal 15 cm) speling te krijgen. Zodat hij de rest van de nacht heeft geprobeerd zijn kop erdoor te steken. In de ochtend kalmeerde hij weer wat.
Nangondo daarentegen laat het allemaal rustig over zichzelf heen komen en, buiten af en toe een flinke ram tegen de deur of paal, gaat het erg goed.

Zondag 15 september - I feel like flying
Jaaaa, we konden gisteren al bijna niet slapen. Vandaag om 7 uur gaat het gebeuren. Ok, je moet er dan op je vrije zondag om 6 uur je bed voor uit, maar dat is het geheel waard.
Vandaag mogen we mee in de helikopter. Het gele monster staat hier al een week en gaat elke dag wel een keer of twee de lucht in, maar vandaag is anders. Want wij zitten er dan ook in!
Barney en Jes maken een vlucht om het hekwerk te controleren en op de terugweg gaan we dan over de Sanctuary om even te kijken of we nog wat beestjes kunnen ontdekken.
Het was ge-wel-dig! Zonder deuren zaten we vastgesnoerd in de chopper. Koptelefoon op...roger...roger...copy en gaan! De wind gierde toen we opstegen en ik kon bijna mijn ogen niet openhouden van de sterke wind.
Binnen no time cirkelden we over de Shire en zagen we beneden ons allemaal dorpjes en mensen.
Toen we over Majete vlogen, viel het me op dat vanaf de gron alles zo dicht begroeid lijkt, maar vanaf boven lijkt het net of er alleen hier en daar een boom is geplant. Daar tussenin is nog genoeg ruimte om je weg te vinden. Net een groot doolhof!
Ondertussen zagen we een mooie groep Kudu rennen, en later ook de buffels, waterbokken en sabel antilope. Op het laatst deden we nog een rondje over ons huis en op slechts een paar honderd meter afstand zagen we Kamuzu en zijn vriend zwaaiden naar ons vanaf de grond.
Ik weet nu wat ik wil, mijn helikopter rijbewijs!!! Valt toch vast over te praten?

Hier een chopper filmpje! http://nl.youtube.com/watch?v=IZ-OdErsoEo

Zondag 15 september - Need for speed op de Shire
Die middag bedacht Jes dat het wel een goed idee was om met zijn allen met het bootje over de Shire te varen en op een zandbank te gaan braaien. Met zijn vijven (Tinus, Jes, Carolien (de belgische vrijwilligster voor Heritage Center, is hier nu een week) en Kevin dus alles ingepakt en gegaan.
Ik kreeg al visioenen van een klein stukje zand midden in de Shire omringd door 20 krokodillen die we met ons braai vlees van ons af moesten houden. Dus ik bedacht dé oplossing. Ik nam mijn camera mee.
Op dit soort momenten is het altijd goed om je camera stand-by te hebben, je weet nooit of Kevin ineens achterna wordt gezeten door een nijlpaard of dat Tinus naar de overkant van de Shire rent over de ruggen van 10 krokodillen. Maar ik dacht, zolang ik de camera heb, ben ik veilig. Want degene die filmt, is nooit de sjaak.

In het dorpje aangekomen nodigden we Jozef ook uit om mee te komen. Visserman en speler in ons voetbalteam. Mooi, dacht ik, voor dit soort scenario’s altijd goed om ook een getinte medemens mee te hebben, die gaan er in horrorfilms immers toch altijd het eerste aan. Kevin kwam daarna, aangezien hij Amerikaans was.
Ik hoefde me geen zorgen te maken hahaha!

Maar mijn angst bleek volledig onterecht. Ons bootje was prima, geen hippo te bekennen en op het eilandje waar we zaten ook geen krokodillen. Het was een soort van heerlijk dagje aan het strand. De braai smaakte prima, de drankjes ook en een rondje met de speedboot was eveneens heerlijk.
Dus helaas geen spannende beelden van man overboord met een spannend muziekje erachter!

Witchcraft in Majete – vervolg
Ik zou echt met heel mijn hart willen dat ik hier iets anders zou kunnen opschrijven. Maar wat ik nu ga vertellen is de waarheid. Tenminste de waarheid in het hoofd van de mensen van Majete.
Maar wat is waarheid dan eigenlijk? Een definitie die hier opgaat, en als ik er over nadenk eigenlijk overal, is dat waarheid helaas onmogelijk kan berusten op rationele objectief waargenomen onweerlegbare feiten, maar slechts op de manier waarop die feiten door de massa geinterpreteerd wordt. Op die manier is waarheid cultureel bepaald.
Wat in de ogen van mij of Tinus waarheid is, daar wordt hier heel anders over gedacht!

Om even je geheugen op te frissen, er zijn hier drie vrouwen in het kamp die van hekserij worden beschuldigd. ’s Nachts ontvoeren ze kinderen en doen ze allerlei heksendingen. Nu is er een meeting geweest waarin de vrouwen is meedegedeeld dat ze moesten ophouden met hun heksenpraktijken, anders zouden ze worden aangegeven bij de politie.

Het was te verwachten natuurlijk, maar een aantal nachten terug werden twee kinderen ’s ochtends wakker. Het bleek dat ze in hun slaap hadden overgegeven. Bloed, menselijk haar en zelfs een tand werden teruggevonden. Overduidelijk het bewijs dat de heksen deze kinderen ’s nachts ontvoerd hadden en gedwongen om mensenvlees te eten.
Dus de politie werd erbij gehaald. En de vrouwen zitten nu in de gevangenis in afwachting van hun proces. Wat niet eerlijk zal gaan, want het enige wat ze nu nog te horen gaan krijgen is hoeveel boete of jaar gevangenisstraf ze kunnen krijgen voor wat ze gedaan hebben. Er gaat niet eerst gekeken worden of ze het uberhaupt wel echt gedaan hebben.
Het zielige in dit verhaal is ook nog dat ik twee van de echtgenoten van deze vrouwen persoonlijk ken. En ik kan me serieus bijna geen lievere mannen voorstellen. Het hele dorp wist al heel lang van de aantijgingen, maar deze mannen zijn overal buiten gelaten.
Een uur voordat de vrouwen opgehaald zouden worden door de politie, werd het aan de mannen verteld. Die natuurlijk direct in een soort van shock en ongeloof vervallen. Natuurlijk! Hou zou jij je voelen als ineens aan je meegedeeld wordt dat je partner wordt opgehaald door de politie. Het eerste wat een van de mannen zei, was: maar mijn vrouw is echt geen heks. Helaas gelooft niemand dit. Het wordt nog erger, tegen deze mannen wordt een heel verhaal opgehangen dat ze het ook niet hadden kunnen weten, dat heksen zichzelf juist heel goed kunnen verbergen en dat ze het zichzelf niet kwalijk kunnen nemen.
Dus de vrouw waar je al 30 jaar mee samen bent, waar je kinderen en kleinkinderen mee hebt, wordt een uur later opgehaald en meegevoerd naar de gevangenis. En je kunt er niks over zeggen. En je moet ze nog eten brengen ook, anders krijgen ze helemaal niks. Maar niemand die jou gelooft, of ook maar iets kan doen.

Ik probeerde nog de discussie aan te gaan door te zeggen dat als een dergelijke vondst in Nederland wordt gedaan, iedereen een rationele verklaring probeert te vinden (bijvoorbeeld: het zijn kinderen, ze wisselen tanden en daar zit soms bloed bij). Maar ik kreeg als repliek dat magie hier gewoon bestaat en dat, ook al zou het in Nederland misschien niet als hekserij beschouwd worden, het dat wel echt is.

Tja, wat kun je daar nou van maken...

Veel liefs,
Amy en Tinus