Kai doet kick-fun

Kai doet kick-fun
Kai doet kick-fun. Of tenminste, dat denk ik. Aangezien dat een verklaring zou geven voor het feit dat toen we terug kwamen van de Lake, mijn boksbal die netjes aan een boom hing, een paar meter verder op de grond lag. Uit de boom getrokken...

Rare gasten
Je merkt dat we het steeds drukker krijgen. Ik heb minder tijd om mijn weblog fatsoenlijk bij te werken en we zitten steeds vaker ’s avonds aan de borrel met nieuwe gasten.

Afgelopen week hadden we ze in alle soorten en maten. En ze kunnen je steeds blijven verrassen. Je weet natuurlijk nooit van tevoren wat voor soort mensen het zijn. Zijn ze bereisd, of is dit hun eerste Afrika-ervaring? Zijn ze jong of oud, houden ze van een biertje of zijn ze allesonthouder? Vrolijk of nors? They come in all sizes.

Afgelopen week was een goed voorbeeld.
Zo zitten we maandagavond nog met een gezellig en vrolijk nederlands stel van middelbare leeftijd, hadden we woensdag gasten van een heel ander soort. Ook nederlands, dat dan weer wel. Net in Malawi, maar voor een jaar of drie. Zij was wel oke, maar hij was een beetje contactgestoord zo op het eerste gezicht.
’s Avonds hadden we eten met zijn allen en leken ze wel wat te ontdooien, nog goede en zelfs leuke gesprekken gehad. Dus ik had mijn mening al weer aardig bijgesteld.
De volgende morgen zouden ze een scout oppikken die hen in hun eigen auto zou begeleiden op game-drive. Ze durfden niet zelf te rijden vanwege onze olifanten. Onze game-vehicle staat inmiddels al een maand of 5 stof te vergaren in de werkplaats tot we eindelijk de juiste onderdelen krijgen, maar een scout is geen probleem. Moet je wel in je eigen auto rijden. En hun auto was prima. Dus op hun vraag of ze onderweg problemen zouden krijgen met hun grote high clearance car zei ik dan ook ‘nee’.
Stom natuurlijk, want als je vast komt te zitten, heeft dat in sommige gevallen niets met de auto te maken alswel met de chauffeur...
Om een uur of negen kregen we dan ook een telefoontje dat ze vast zaten. Geen probleem, dachten wij, we sturen een tractor en dan kun je weer verder...
Helaas, deze persoon liet ons, of eigenlijk Tinus, haarfijn weten het niet te accepteren dat hij vast zat. Ik had immers gezegd dat de wegen goed waren. Op Tinus’ idee dat ze met de scout een bushwalk konden doen terwijl ze wachtten, werd dan ook niet echt vrolijk gereageerd.
Nadat ze vrij waren kreeg Mozes hier in Thawale de volle laag. Die achteraf bedrempeld tegen ons vertelde dat de gasten zo boos waren en dat hij dacht dat dat kwam omdat het ontbijt 5 minuten te laat werd geserveerd omdat hij warme toast wilde serveren in plaats van koude...
En ook bij de gate bliezen ze nog even wat stoom af.
Dan zou je dus verwachten: die zie je nooit meer terug...krijg ik later in de week een telefoontje van een andere nederlandse vrouw die hen had gesproken en nu ook erg graag langs zou willen komen op die geweldige plek! Nou vraag ik je!!

Schoolbezoek
Maar goed. Donderdagmiddag hebben we pap en mam meegenomen naar Kandeu school, een lagere school hier in de buurt. Een voor een liepen we alle klassen langs. In de eerste klas vroegen de kinderen of pap een olifant wilde tekenen. En toen een leeuw. Geweldig vonden ze het! En pap ook natuurlijk. Maar terwijl wij in één klas waren, stond de rest van de schoolkids eromheen. Dus toen we in de volgende klas waren en zeiden dat ze ons alles mochten vragen over Majete, Holland, etc., was de enige vraag: kunt u ook een hippo tekenen ;D
Nadat we alle klassen langs waren geweest, hadden we nog wat spullen te vergeven. Zoals een frisbee. Nog nooit gezien! Toen men erachter kwam dat het geen bord was om van te eten, hebben we even gefrisbeed met de kids en leraren.
Inmiddels heeft de wildlife club van deze school een moestuintje aangelegd, waar ze heel trots op zijn. En terecht.

Vrijdag - Blantyre dag
Vrijdag een dagje Blantyre. Pap en mam gingen gewoon mee op ons rondje van zakelijke dingen. Eerst naar Samaritant trust om onze nieuwe bestelling van eettafel etc. te doen. We zijn erg goede klanten en ze kennen ons inmiddels. Toen aantal cheques laten tekenen bij een van de boardmembers. En naar de bank en nog wat andere kleine dingetjes.
Om van het ene contrast naar het andere uiterste te gaan hebben we ze ‘s middags meegenomen naar Grill 21 waar ze ons getrakteerd hebben op een heerlijke lunch. 21 grill special stake is the best! Maar ook de garnalencocktail en slakken lieten zich wel bekomen ;)
Daarna rondje in Limbe waar ze Wesm, de craftshop met houtwerk en andere snuisterijen volledig hebben leeggekocht. Een goede manier om de communities te ondersteunen.
En we hebben onze bank gehaald, dus nu is de set compleet!

Terug in Thawale hadden we weer 3 gasten voor het weekend die hun kantoor in Thawale hadden opgezet. Satellietverbinding, laptops, camera’s, de hele tafel lag vol! Erg druk, maar erg gezellig. Domper op de avond was dat een van de gasten een telefoontje kreeg dat er in zijn huis in Johannesburg was ingebroken, waardoor het gesprek van de avond de criminaliteit in Joburg was. Iedereen had wel verhalen van hoe erg het daar allemaal wel niet is, maar ze wonen er wel. Malawi lijkt in dat opzicht gelukkig een stuk vriendelijker tot nu toe!

Zaterdag – payday, voetbal en een kip
Tinus had vandaag een drukke dag, want het was weer payday. Ditmaal waren er 260 loonbriefjes die Tinus nog ergens tussen de bedrijven door keurig had uitgeteld. En ’s middags een voetbalwedstrijd waar pap en mam getuige waren van een zinderende wedstrijd, maar helaas 0-0. Opvallend was het feit dat voor de wedstrijd er door ons team vijf gaten werden gegraven in het veld waar kruiden ingingen. Op de middenstip en bij elke cornervlag. Op die manier zou het veld dus het onze moeten worden. En zo niet, verzinnen ze volgende week weer wat anders.
Halverwege de wedstrijd was er een hoop commotie omdat Majete een aantal kansen had gehad op het doel, maar de bal er maar niet inwilde. Duidelijk gevalletje van hekserij natuurlijk. Dus er rende wat mensen het veld op en hier en daar werden er wat anti-behekst-doel-dingen gedaan. Maar het heeft dus niet geholpen.
Ik was zelf druk met een groep van 10 belangrijke gasten op het gebied van conservatie in Malawi die een vergadering tot half twee hadden bij ons en daar om drie uur uitkwamen. Malawi-tijd.
Ondertussen ook nog moeten improviseren omdat er een groep Malawianen aankwam die het park wilden bezoeken en geen goed vervoer hadden. Ze wilden ook braaien in het park. Onmogelijk natuurlijk.
En of ze ook onze verrekijker en digitale camera konden lenen. Palibe mwai, no fat chance! Maar de auto en de scout hebben we geregeld en vandaag kreeg ik nog een mailtje met uitgebreide dankbetuigingen! Das dan toch wel weer leuk.

Tussen neus en lippen door zijn we ook nog even bij Grace Anne en Evans op bezoek geweest. Mam smolt gelijk van dat lieve droppie. En pap werd welkom geheten in Malawi met, natuurlijk, zijn eigen kip! Die overigens prima smaakte ;)

Zondag - Lake-time!
Jaaaa, de wekker ging om kwart over vijf en ik had er erg veel zin in! Going to the Lake! Even geen Majete en vervelende gasten meer, maar gewoon lekker relaxen.
Het is een rit van bijna 6 uur over af en toe erg slechte wegen, maar om 12 uur zaten we aan een biertje! Pap en mams mond vielen open van verbazing hoe we dit paradijsje op aarde verborgen hadden gehouden, maar ja, anders is het geen verrassing meer!
’s Avonds na het eten hadden we een heerlijk kampvuurtje op het strand gemaakt en toen kwam er een groepje van vijf jongens van een jaar of 10 tot 15 met hun zelfgemaakte instrumenten of ze wat liedjes mochten spelen in ruil voor een kleine donatie. Tuurlijk! Het is echt geweldig hoe die gasten van een olieblik en stuk palmhout een gitaar brouwen. Grappig was dat voordat ze begonnen ze eerst de geitenvellen van hun trommels boven het vuur verwarmden, voor een betere sound!
Ondanks de heerlijke avond raakten ook pap en mam al gewend aan Malawi-tijd, dus om half tien vielen de ogen alweer dicht!

Maandag 30 juli – still at the Lake
Na uitgeslapen te hebben, bijna een vergeten woord in Majete, heerlijk ontbeten. En toen kwam ons bootje al aangevaren die ons meenam naar een soort privérots. Ondertussen hadden we de eerste Fisheagle landing al van dichtbij meegemaakt. Maar de rest bewaarden we voor ’s middags.
Onze guides hadden ’s ochtends al lekker vis gehaald voor onze lunchbraai en Tinus heeft op het eiland in een handomdraai op een zelfgemaakt houtvuurtje een heerlijke lunch bereid van de vis met tomaat en ui, nog wat aardappels, salade, heerlijk! Tinus en pap vergaapten zich tijdens het snorkelen aan de vissen, maar ik had mijn vissebeet van de vorige keer nog vers in mijn geheugen, dus ik verschool me lekker achter mijn nieuwste Harry Potter.
’s Middags lekker verder met het bootje en hebben we zeer veel fisheagles gezien die zich een gratis maaltje vis wel lieten bekomen.
Terug bij de cottage zat er al een uur of twee een klein jongetje te kijken naar alles wat we aan het doen waren. En hij kwam steeds dichterbij. Dus om zijn vasthoudendheid en nieuwsgierigheid te belonen besloot ik hem de tennisbal te geven. Toch wat om mee te spelen. Het werd dan ook een echt spel. Nadat we de bal een aantal keer overgegooid en gerold hadden, probeerde ik duidelijk te maken dat de bal voor hem was. Dus ik gaf hem de bal...en die gooide hij weer terug naar mij. En dat zo’n keer of twintig, tot ik hem echt wist te overtuigen dat het zijn bal was. En toen rende hij weg met een big smile!
Wat later, het was al donker, hoorde we vanaf het strand in de verte ‘Helloooo’. We besloten maar even te gaan kijken en daar had Obvious, zoals zijn naam was, een vriendje meegenomen om nog een keer samen met die rare blanken te spelen. Dus nog even een spelletje gespeeld met Obvius en Kili. Too cute.
’s Avonds hadden we nog een kleine verrassing voor mijn ouders. We gingen uit eten bij de locale bar. We moesten tweeëneenhalf wachten op onze kip en rijst, maar het smaakte prima. En ondertussen was er genoeg te zien en te beleven. Zoals het raadsel waarom die twee blanke vrouwen van middelbare leeftijd een knappe Malawiaan naast zich hadden...
Pap en mam hadden het erg zwaar met al dat eten, van de zon genieten, wijntje drinken en om zich heen kijken ;)

Dinsdag, weer naar huis...
’s ochtends vroeg waren ze er weer. Obvious was er niet bij, maar Kili was blijkbaar de leader of the gang, dus die had de hele gang van kids van een jaar of vier tot acht meegnomen om ook naar die gekke blanken te kijken en misschien viel er nog wat te halen. Je weet maar nooit.
Dus de ochtend hebben we doorgebracht met het vouwen van bootjes, hoedjes en vliegtuigjes. Een hoop lol, maar ik voel me ook weer schuldig aan de hoeveel papierresten die nu waarschijnlijk op het strand liggen. Maar goed, papier verteert wel, weegt niet op tegen de lol van die kids haha.

Met pijn in mijn hart weer afscheid genomen van deze heerlijke oase.

In Blantyre boodschappen gedaan voor de groep van 12 man voor woensdag en de vier gasten van vrijdag tot maandag. Never a dull moment. Je moet erg goed bedenken wat je nodig hebt, want even op en neer voor nog wat gehakt is er dus niet bij!

Ja, dat is ook werk...
Vandaag (woensdag) weer een groep van 12 man die een dagprogramma Majete doen. Dus ik heb ze weer meegenomen naar de Falls, Law Department, llunch braai at Thawale en samen met Tinus ze allemaal meegenomen op game drive en elephant tracking.
En ja, dat is ook werken!!! ;) Alleen wel erg leuk werk!
Toen we terug reden naar Thawale kwamen we een groep van zo’n 100 buffels tegen bij de waterpoel onderweg. Tinus vol gas pap en mam gaan halen, die we in hun kraag grepen en in de auto trokken om snel te kijken.
Impressive. Beetje zielig voor pap die die middag in zijn eentje een buffel bij de waterpoel had gezien en zijn vruegdeverhaal al helemaal had voorbereid. Daarbij hebben we een soort spel geintroduceerd waarbij je punten krijgt voor alle spots die je doet. Hij had zichzelf al 20 punten gegeven. Maar ja, dan betekent dat dat wij met 2000 toch echt koploper van de dag zijn haha. Gelukkig voor hem vervallen alle punten om twaalf uur ’s nachts, dus is er morgen weer een kans...

Jongens, dat was het hele verhaal weer. Ik bewonder je moed dat je het tot het einde gered hebt. De blogs worden steeds langer, maar ik hoop niet minder interessant!

Ow ja, het was gisteren 1 augustus, de deadline van ons huis. Of de vijfde ofzo. Maar nee hoor, het is nog niet klaar. Hoe verrassend. De vloer is soort van gedaan en ze zijn nu bezig met de tegels in de badkamer. Tinus sprak voorzichtig uit...ik ben bang dat ze eind augustus niet eens gaan halen...

Veel liefs,
Amy en Tinus