Ze kreeg een drieling...

Ze kreeg een drieling. En dat is volledig haar eigen schuld. Hoe kun je als vrouw het in hemelsnaam in je hoofd halen om een drieling op deze wereld te zetten. Daar kun je nooit goed voor zorgen, je hebt immers maar twee borsten. Dus is de vader bij haar weg gegaan. Geheel terecht natuurlijk, had ze gewoon nooit moeten doen.

Tja, dit is dus gebeurd in de familie van een van onze werknemers. Probeer dan maar eens uit te leggen dat er daadwerkelijk een kans van 1 op de weet-ik-hoeveel is dat het bevruchtje eitje in drieën splitst. Onmogelijk. Maar moeders zit dus nu mooi alleen met haar drie babies.
En dit is weer een van de voorbeelden hoe Malawi in elkaar zit. Je kunt soms nog zoveel willen bereiken, ontwikkelen, proberen, doen...maar als ik zoiets hoor vraag ik me af en toe af waar in hemelsnaam te beginnen.

Maar goed, we zijn inmiddels weer een week terug in Majete en het voelt weer alsof we nooit weg zijn geweest. We zitten weer in het ritme van vroeg opstaan en vroeg naar bed, vliegen van hot naar her en hebben het lekker druk.

Afgelopen vrijdag weer dagje Blantyre met het grote verschil dat Tinus zijn nieuwe rijbewijs nog niet heeft. Daarom heb ik voor de verandering de hele dag in onze grote auto door Blantyre gecruisd. Viel natuurlijk best mee, maar voelde me erg stoer, links rijdend in het chaotische verkeer. En ondanks vrijdag de 13e is er niks gebeurd ;).

Zaterdag waren we uitgenodigd door Jes om bij hem thuis te komen. Zijn familie heeft een tabaccofarm tussen Blantyre en Zomba. Hij heeft er ook nog wat koeien en geiten rondlopen. Er waren net twee kalfjes en heel veel kleine geitjes geboren, dus Tinus was helemaal in zijn element!
Daarnaast ook nog drie honden, dus hij begon al weg te dromen wanneer hij een eigen boerderij kon kopen...

Zondag moesten we helaas al bijtijds weer terug naar Majete. De minister kwam weer eens langs. Onlangs is het kabinet weer gereorganiseerd en we hebben een nieuwe minister van toerisme.
Het vorige bezoek zat nog vers in ons hoofd. Toen was de hele meeting in Chichewa tot madam het voor de pers nodig vond om een statement te maken. Ze dacht dat wij de eigenaren waren van Thawale en gaf ons een uitbrander alsof we twee kleine kinderen waren, dat we toch wel moesten onthouden dat Thawale nog steeds eigendom van Malawi regering is en als we zouden verzaken, ze ons de lease zo zou kunnen opzeggen.
Om vervolgens toen de pers weg was ons te complimenteren met ons werk en ons een malawi-passport for life aan te bieden...we hadden er dus enorm veel zin in.
De hele delegatie van een man of 30 arriveerde rond een uur of drie. En na afloop van de presentatie nam ze het woord. Ze complimenteerde het hele team met hun goede werk en het feit dat we ervoor kozen om een deel van ons geld in community-projecten te stoppen om de mensen van Malawi te helpen in plaats van het uit te geven aan toeristische hoogstandjes (dank u!). Wij zaten maar te wachten op de ...maarrrr... maar die kwam lekker niet!
Vervolgens de hele delegatie een rondrit van heritage centre naar thornton’s grave (weet je nog, die metgezel van Livingstone) en ons nieuwe huis (geen flauw idee waarom, maar toch leuk).
De stoet eindigde voor drinks and cookies in Thawale.
Iedereen zat beetje te ouwehoeren, dus ik vroeg de minister of ze het misschien leuk vond om de tenten te zien. Tot mijn verbazing liep ze in haar uppie met me mee. Dus het duurde niet lang of bodyguard en politieteam kwamen ons achterna gehold haha! Ik had haar ook nog ons fotoboek laten zien wat Tinus en ik in Nederland hebben laten maken. Toen ze wegging, vroeg ik heel bescheiden of ik mijn enige exemplaar misschien terug mocht. Schoot ze gelijk in de lach, bang dat andere mensen hadden gezien dat ze het bijna gestolen had. No worry, I won’t tell anyone ;) Ze zei nog, als we in Lilongwe waren, moesten we maar bij haar aankloppen voor een slaapplaats. Toen ze wegreed zwaaide ze enthousiast onze kant op. Leuk mens ;) Viel dus alles mee!

We hadden ook nog drie nederlandse gasten hier, dus onze dag zat er nog niet op. Beetje ouwehoeren, biertje drinken, entertainen, was wel gezellig.
De volgende ochtend hebben we ze vroeg meegenomen voor een game-drive. En jawel, eindelijk, waar we een half jaar op gewacht hebben....de eland! Gespot, foto van niks, maar toch een hele kudde gezien! Eindelijk. Eland is de grootste antilope die er is, groter dan een stier, met puntige hoorns en erg gespierd. Impressive.
Na een game-drive van een uurtje of drie kwamen we op kantoor. Geen stroom. Dat schiet lekker op. Dus de rest van de ochtend de nieuwe campsite bezocht en bedacht hoe we het heritage centrum gaan vullen. Het hele gebouw is klaar, maar helaas nog geen inhoud. Ga ik me tanden dus maar eens inzetten tot er een andere vrijwilliger voor komt. Dan kunnen we in ieder geval open.

Ons huis schiet ook aardig op! Deadline nog steeds eind juli dus ben benieuwd. Ons bed is ook bijna klaar. Gevlochten en gefabriceerd door de straatkinderen van Blantyre. Ziet er erg goed uit, nu nog de zoektocht naar een matras, maar samen met onze gruwelijk lelijke fluwelen felgroene bank en twee barkrukjes hebben we genoeg om over te gaan.

Ow ja, voor de bezorgde medemens onder ons: Tinus’ enorme popey-arm is weer geslonken tot normale proporties en het is gelukkig bijna over.

Veel liefs,
Amy en Tinus