Home again!

We zijn weer aangekomen in Majete. En onze bagage ook, al hebben we daar wel veel moeite voor moeten doen!

Maar first things first.

De reis
Zondagmiddag rond een uurtje of vier naar Schiphol gereden. Daar via de self incheck service onze boardingpasses geprint en bij een of andere KLM-chick onze bagage ingeleverd. Let op: dit is belangrijk voor de rest van het verhaal.
Op onze vraag of ze de bagage wilde doorlabelen naar Blantyre, antwoordde ze: tja, dat kan niet met deze computer. Ja, u kunt daar in die lange rij gaan staan bij de andere balie, maar ik weet niet of dat uberhaupt wel kan als het van een andere maatschappij is...Dus wij de gok genomen. We hadden twee uur overstaptijd in Nairobi dus dat zou vast wel goedkomen.

Zonder zorgen lekker nog even met zijn allen (pap, mam, Nat, Lou, Han, Adrie) in de kroeg gezeten en bitterballen gegeten. Toen kwamen Anouk en Patrick ook nog aan. Patrick werkt bij een telecombedrijf en had enthousiast gereageerd op onze oproep of iemand nog oude mobieltjes had liggen... Daar kwam hij dus aan met twee dozen! Ruim veertig mobieltjes, inclusief adapters en reserve-onderdelen. We were flabbergasted!
Echt superbedankt! Wij hadden al een paar mobieltjes in onze tassen zitten en nu stopten we er nog 10 van Patrick in....dat moet genoeg zijn om mee te beginnen!

Na het afscheid op Schiphol hebben we stiekem even een Big Mac menu gehaald en toen het vliegtuig in.
Mijn gejuich om het feit dat we hier ook weer een entertainment-set hadden, was helaas van korte duur, want hij deed het niet. Nou ja, maakt niet uit. Beetje muziekjes luisteren en wegdoezelen. Rond 11 uur diner en om 4.30 uur ontbijt. Schappelijk. En de vlucht ging erg snel.
Rond half zes landden we (half zeven in Nairobi).

En nu begon het gestress. Ok, waar gaan we in hemelsnaam onze tassen halen. En onze tickets omwisselen voor boardingpasses?
Aangekomen bij de douane, die je dus eerst door moet om je tas te kunnen halen, stond dat we voor een visum van slechts 50 dollar door de douane mochten. Ja, dat was dus ook niet de bedoeling. Toen weer teruggelopen naar de Gate (we konden al boarden) en een stewardess van Air Malawi – the friendly airline ons probleem voorgelegd.
Zij legde ons dan ook vriendelijk uit dat als we met de douanebeambte praatten we daar ons paspoort konden inleveren en vervolgens onze tas op konden halen en zij hem dan direct bij de gate zou inchecken.
Pfieuw, eitje dachten we...
Door de douane geen probleem. Maar toen kwamen we in de bagagehal van Nairobi. Mijn god, nog nooit zoiets chaotisch gezien. Er lopen vier banden waar niet op staat wat waar vandaan komt. Naast de banden staan grote kooien met nooit opgehaalde of vermiste bagage en daartussen op de grond staan ook overal koffers en tassen.
Tinus en ik dus gelijk overal gezocht, maar onze tassen waren er nog niet. De tijd begon aardig te dringen, dus wij weer gevraagd wat te doen.
Geen probleem, als we bij de servicebalie een formuliertje invulden en onze bagage-tag afgaven met het nummer van onze bagage dan zou het doorgestuurd worden naar Blantyre. Ok, moet lukken! Maar waar waren onze tags....
Tinus begon al een beetje te zweten, want die herinnerde zich ineens dat die muts van de KLM onze bagagetags op de tickets had geplakt. En die hadden we dus moeten inleveren toen we aan boord gingen in Amsterdam...
Dus wij die domme hersenloze stwardess nog maar eens vervloekt – heerlijk als je gezamenlijk een vijand kunt creëeren, zeker als je niet geslapen hebt, schept toch een band - maar nu dus geen tags en geen nummer. Enige optie in onze ogen: dan maar wachten op de tassen. We hadden al bedacht dat als we hier zonder bagage weg zouden gaan, we deze nooit meer terug zouden zien.
Dus zo gezegd, zo gedaan. En de tijd tikte genadeloos door en mijn nagels werden steeds korter.
Toen we na een uur wachten (het was inmiddels kwart voor 7 en half 8 vlogen we verder) nog geen backpacks hadden, is Tinus maar weer naar de stewardess gegaan om te kijken of er nog misschien andere opties waren.
En toen....om 7 uur, zag ik ze ein-de-lijk voorbij komen. Ik weet niet hoe snel, maar binnen no-time had ik ze van de band geslingerd en ik was al bezig om (onmogelijk) onze twee backpacks om te snoeren en naar Tinus te waggelen. Maar die kwam gelukkig net terug lopen en kreeg bij de aanblik van mij en mijn geworstel met twee grote tassen een big smile!
Want wat bleek, er was geen andere mogelijkheid dan wachten, dus Tinus was al een beetje met lood in zijn schoenen terug gelopen.
Maar goed, nu dus sprinten naar de Gate. Paspoorten opgehaald bij de douane en hijgend stonden we voor de stewardess die onze boardingpass uitschreef.
En toen mochten we zelf naar het vliegtuig lopen met onze backpacks nog om die daar ter plekke in het vliegtuig werden geladen... We hebben nog nooit zo voldaan in een vliegtuig gezeten haha!

Het vervolg Nairobi – Dar es Salaam – Blantyre ging ook erg vlot en in Blantyre waren we weer helemaal compleet.
Op de vraag van de douane of we nog iets aan hadden te geven, zeiden we zo eerlijk mogelijk “nee hoor, helemaal niks” en waren we eindelijk weer gewoon in Blantyre.

Back in Blantyre
Mr. Kamundi, de chauffeur van Majete, stond ons al op te wachten. Mr. Kamundi moest nog een paar dingen doen en gelukkig bedacht ik me nog dat er woensdag ook weer een groep van 11 man komt, dus nog even boodschappen gedaan. Mr. Kamundi zou ook nog ‘even’ langs een ander adresje rijden en ons dan weer ophalen.
Hij zette ons om kwart over twaalf af en na de boodschappen en een drankje stonden we om 1 uur te wachten.
Maar Mr. Kamundi kwam maar niet en kwam maar niet. Gelukkig waren Tinus en ik nog moe van de reis en bevonden we ons mentaal in een soort twilight-zone. Dit betekent dat je gewoon in de zon kunt staan zonder na te denken en zonder besef van tijd. Dat kwam achteraf goed van pas, want om 15.15 kwam hij er pas weer aan omdat niks klaar was, winkels gesloten, etc. Ja hoor, we waren weer helemaal terug in Malawi.

Wat tijdens de autorit trouwens nog door mijn hoofd ging, is het antwoord op een vraag die mijn moeder me veel stelde tijdens ons verblijf in Nederland. Zij vroeg zich af hoe de overgang van Malawi naar Nederland was. Ik ben er inmiddels achter dat die overgang niks voorstelt. Het koste ons geen enkele moeite ons weer onder te dompelen in de weldaad van de westerse wereld. Shoppen, kroegjes, uit eten, geen enkel probleem.
Maar toen ik hier weer door het straatbeeld van Malawi reed, then it hit me. Dan besef je pas echt weer hoe goed je het hebt en voor mij de reden dat ik liever hier woon dan daar. In Nederland neem je alles maar voor lief. Je denkt er niet eens bij na als je weer een nieuwe telefoon, horloge of laptop koopt of een avond geld uitgeeft in de kroeg. Een rondje is hier een maandinkomen.
Hier in Malawi is luxe niet vanzelfsprekend. En dat zou het ook in Nederland niet zo moeten zijn. Hier is het vechten voor geld, voor je bestaan, jouw plek in de wereld. Die is hier niet vanzelfsprekend. En ondanks dat dagelijkse gevecht wat de mensen hier voeren, is alles wat je ziet lachende gezichten en hun hartverwarmende vriendelijkheid.
Think about that als je weer denkt aan hoe slecht je het wel niet hebt omdat je nog even geen geld hebt voor een nieuwe lcd-tv of auto...

Maar goed, al deze gedachten waren na een inspannende reis erg vermoeiend, dus de rest van de rit naar Majete hebben we helemaal geslapen.
Daar aangekomen werden we echt hartelijk welkom geheten door iedereen. Het welkomstcomitee (een handjevol scouts en labourers) stond al klaar bij de poort.
In kantoor kregen we een dikke knuffel van Patricio die bijna met tranen in zijn ogen zei dat het zo geweldig was dat we er weer waren, want er was wel echt een gat gevallen in onze afwezigheid.
Jes beaamde dit ook nog een keer. Blijkbaar is het heel druk geweest met veel onverwachte gasten (hihi).

We konden zelf ook weer gelijk aan de bak. Er zijn momenteel vijf gasten in Thawale. Maar daar hebben we even kort mee gepraat voor we ons rond 8 uur verontschuldigden en eindelijk weer in een diepe, diepe slaap vielen in onze heerlijke bushtent.

Nog even een korte stand van zaken betreffende Majete:
- Het heeft hier ook een week flink geregend! De dirtroad naar Majete is er weer erg aan toe!
- Internet is weer ongelooflijk traag hier, want het is nog steeds erg bewolkt!
- Het dak van ons huis is af en ze zijn met de badkamers bezig. Waterleidingen zijn doorgetrokken, er worden momenteel gaten in de muren geslagen voor afvoer toilet. In de keuken zijn ze ook begonnen met het aanrecht.
- Miss Piggy heeft enorm gevochten met iets en heeft veel nare wonden op haar linkerflank, maar ze schijnt er weinig van te merken en was blij ons weer te zien
- Voor wie het gemist heeft, Tinus heeft al bijna twee weken een Popey-arm vanwege een nare ontsteking waarvan oorzaak onbekend. We zijn er inmiddels achter dat je hier met alles naar de apotheek kunt en als het echt ernstig is, naar het ziekenhuis. De tussenpersoon (de huisarts) is dus niet nodig hier. Tinus is langs de apotheek geweest met zijn arm en men denkt dat het een allergische reactie is op een insectenbeet.
De vrouw vroeg eerst of het een kleine of grote wond was. Tinus liet het zien en zei: klein. Maar de ogen van de vrouw werden groot en zij zei: no, that’s a big wound! Vervolgens liet Tinus dus zien hoeveel vocht erin zat en bij het trucje van de vingertoppen in zijn huid drukken die vervolgens vijf minuten blijven staan, zuchtte ze: you must be in a lot of pain. Waarop Tinus zei, met een smile: Yes! Hij heeft nog wat andere zalf en gaascompressen gekregen. Het lijkt minder te worden (maar in het vliegtuig moets ie echt zijn ringen af.
- Iedereen is echt heel erg blij dat we er weer zijn!
- Wij zijn ook erg blij dat we er weer zijn! We hebben gisteren met een enorme smile van de gate terug naar onze tent gereden. Je zou in Nederland zo vergeten hoe het eigenlijk is om hier te wonen.

Veel liefs,
Amy en Tinus