Why are you so tall???

Nu heb ik al vaker verteld over een aantal scholen hier in de buurt die amper een pen of schrift hebben om mee te schrijven...
In Blantyre daarentegen zijn een aantal internationale scholen waar de kids van de expats en gegoede burgerij naar toe gaan. Een daarvan wordt geleid door een enthousiast Engels stel die een paar weken terug Majete kwamen bezoeken en een schooltrip aan Majete een jaarlijks terugkerend onderdeel willen maken.
Afgelopen dinsdag en woensdag kwamen er twee verschillende klassen. Een groep van 28 kids tussen de 10-11 jaar. Allemaal erg bijdehand!

’s Ochtends stapten alle kids uit de schoolbus, joelend en juichend. En de eerste vraag van vele was: why are you so tall?Ehm, that’s because I come from Holland which has the tallest people in the world!
Don’t you just love kids. Ik heb nog een hele lijst van allerlei onmogelijke vragen.
Als ik bijvoorbeeld uitleg dat alle palen van het hekwerk zwart geteerd zijn om ze te weren tegen termieten, zit er altijd wel eentje tussen die de hypothetische vraag stelt wat er gebeurt als ze in de fabriek een stukje overslaan en er toch een termiet inkomt en dan de paal toch rot en een olifant er precies daar doorheen gaat...
Het bezoek aan Harvey’s kantoor waar hij alle guns en traps uitstalt was ook erg indrukwekkend. Wat mij meer verbaasde was het arsenaal aan camera’s dat op ons gericht was in die kleine kamer. Bijna alle kids hadden een digitale (video)camera en aan het eind van de dag hadden ze allemaal zo’n 100 foto’s (met uitschieters van ruim 200)!

Zoals ik de kids van de scholen hier in de omgeving soms sterk overschat, zo had ik de kennis van deze kids echt onderschat. Ze weten echt veel, maar gelukkig niet genoeg om alle vragen van de wildlife quiz goed te hebben :).
De prijswinnaars mochten achter in de landcruiser mee door het park, de rest in de schoolbus. In Thawale zijn we met de scouts footprints gaan zoeken. Gelukkig vonden we er nog een hoop. ’s Ochtends hadden Tinus en ik namelijk de waterpoel gechecked en er zaten een paar mooie bij. Wisten wij veel dat Mozes besloten had die ochtend de water poel schoon te maken en dus alle sporen naast de poel verdwenen waren!!! Ik wist niet eens dat hij dat deed...
Miss Piggy wist ook even niet meer hoe ze het had toen ze belaagd werd door een hele groep enthousiaste kids! Maar ze is een gewillig fotomodel, just like the real one she loves attention!

Onderweg terug zagen we nog Nyala, Waterbuck en warthog, dus het was een zeer geslaagde dag. Please tell your parents all about it and come back again!

Maar het verschil tussen de scholen hier, de kinderen hier, het contrast tussen rijk en arm, was vandaag duidelijk aanwezig. Er is hier ook niet echt een tussenlaag in de bevolking, er is geen middenklasse. Je bent of arm, of rijk. En dat is het.

Verder leer je hier heel erg relativeren, ook over ziekte, en dood. Gaat het in Nederland vaak om een ziekte die regelmatig linksom of rechtsom goed te behandelen is, hier haal je dat gewoonweg niet. Er is geen geld. En als je geld hebt, zijn er geen goede medicijnen of een goed ziekenhuis. Mensen sterven hier bij bosjes aan lullige en goed te behandelen dingen, zoals malaria. Als je op tijd de medicijnen krijgt, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar ja... en dan heb ik het nog niet over alle anonieme HIV/AIDS slachtoffers. Die zijn er namelijk niet volgens de statistieken, want die mensen overlijden aan een longontsteking, etc.
Onze kok, Chico, bijvoorbeeld. Een paar weken terug overleed zijn oom. Vorige week overleed zijn schoonzus. Diezelfde nacht kreeg een kind van die schoonzus cerebral malaria en overleed een paar dagen later. Eergisteren overleed Chico’s vader. En dat is slechts een van de vele trieste voorbeelden.

Mensen gaan hier ook heel anders met ziekte en dood om. Het is veel meer onderdeel van het leven. In Nederland vechten we veel meer tegen alles. Ziekte past niet bij het leven, en dood al helemaal niet. Met onze technieken en intelligentie proberen we zo hard mogelijk om de dood zo lang mogelijk uit te stellen. We accepteren simpelweg niet dat ziekte en dood bestaan.
Natuurlijk hebben mensen hier ook veel verdriet als ze een dierbare verliezen, maar ze accepteren het. En gaan weer verder.
Neemt niet weg dat als ik maar enigszins denk dat ik koorts heb, zo snel mogelijk naar een goed ziekenhuis wil en een goede behandeling en dat het zo snel mogelijk genezen moet zijn. En natuurlijk zouden de mensen dat hier ook graag willen. Het liefst houd je een dierbare zo lang mogelijk bij je. Maar je moet het doen met de middelen die tot je beschikking staan en dat bepaalt je lot, je leven en je dood.

Gelukkig zijn er veel goede initiatieven op kleine en grote schaal die proberen een bijdrage te leveren aan gezondheidsontwikkeling. En je hoeft vaak niet ver te zoeken.

Neem Charles, voorraadbeheerder bij de workshop. Hij is een van de mannen die in het comite van onze voetbal competitie zit. Zit hij van de week bij Tinus in kantoor, vertelt hij over de echte achtergrond van de competitie. Dachten wij eerst nog dat het doel gewoon lekker potje ballen was, maar het gaat veel dieper.
De competentie is opgezet ter bewustwording en bestrijding van HIV/AIDS. Er staan een paar geweldige doelstellingen in het plan (zoals: als je voetbalt, heb je geen sex, dus kun je ook geen ziektes overdragen, wat natuurlijk een waarhied is als een gnoe), maar de bedoeling is goed. Geweldig zelfs. En dat ondersteunen we graag natuurlijk.
Dus nu zijn we een plan aan het bedenken hoe we HIV/AIDS voorlichting kunnen koppelen aan de wedstrijden. Er komen immers een hoop mensen op af.
Tinus is erg trots dat een simpel plan van sponosr het voetbalteam zoveel teweeg heeft gebracht. En terecht!
To be continued...


Veel liefs,
Amy en Tinus