Er is iets waar ik echt nooit, maar dan ook nooit genoeg van krijg, en dat is het horen van lachende kinderen. In het bijzonder als dat gelach opstijgt vanaf een stoffig schoolpleintje ergens midden in een klein armoedig dorpje, genaamd Kandeu.Soms lijken werelden zo ver uit elkaar te liggen, maar als je een groepje meiden fanatiek ziet touwtje springen terwijl ze vrolijk een liedje zingen, lijkt er bijna even geen verschil tussen hier en mijn eigen jeugd.
Bijna dan.
De kinderen hebben amper een kledingstuk aan hun lijf, noch een pen om mee te schrijven of een schriftje, maar hun onuitputtelijke enthousiasme, gelach, gezang en geklap is erg aanstekelijk.
Toen we aan kwamen rijden bij Kandeu school, werden we al uitbundig begroet met gezwaai van een paar honderd kinderen. Foto’s nemen was helemaal geweldig en het toppunt was de grote flits op Adrie’s toestel die elke keer met een luid gejuich werd ontvangen.
Samen met de hoofdmeester en de ondermeester (en tevens onze leraar Chichewa) hebben we een rondleiding langs alle klassen gekregen.
Jeanet (van Harvey) en African Parks hebben deze school twee jaar terug gesponserd met een schoolgebouw.
Dat betekent dat alleen klas 1 nog onder de boom les krijgt, de rest heeft een eigen klaslokaal. Klas 8 heeft zelfs betonnen bankjes en stoelen.
Er zitten hier zo’n 500 kids op school, maar bijna de helft zit in de eerste 3 jaar. Klas 8 heeft er slechts 14...
Ik heb de Wildlife Club van deze school gesponsord met 5 wandplaten van wildlife in Africa, maar kreeg gelijk van mijn leraar huiswerk terug. Zoek ook de Chichewa namen van de beesten, das wel zo handig ;) Hmm, weer een nieuwe uitdaging...
3 opmerkingen:
Helemaal in je element daar voor het schoolbord! Wat een leuke foto en hoe goed beschrijf je de dingen. Schrijnend te weten dat er zo weinig schoolmateriaal voor handen is. En dan toch het opvallende lachen en zingen! Wat een energie moet je daar van krijgen! Ook ik ga bij je verhaal mee terug naar mijn speeltijd, elastieken, touwtje springen etc. Dromend en verlangend uitkijken naar groot zijn. O, was ik maar groot was ik maar groot......jij weet het gedichtje helemaal nog, toch?
Wat een mooie bollekes zou er wel een paar willen hebben van die blije bekkies en kan Grace Anne niet mee die paar weken naar Nederland kunnen je mams en ik lekker tutte met die meid, of zouden je moeder en ik dan ruzie krijgen hahaha.Tis dan nog wel geen 31 mei maar de broekjes zijn geregeld,zal ik er een flesje blauwsel bij doen om ze wit te houden?
Hee Amy,
Ik zou inderdaad net zo genieten als jij. Er gaat niets boven lachende kinderen waar ook ter wereld.
Kunnen we niet een oproep doen ergens om via scholen in Nederland wat materialen voor ze te krijgen? We hebben via Kennisnet toch voldoende contacten lijkt me...alleen dat vervoer...
Als je het een ideetje vindt dan mail maar even kunnen we eens een plannetje smeden.
Een reactie posten