Het zwaard van Damocles

Een aantal maanden geleden, toen ik nog veilig in Nederland zat en mijn kip gewoon in plastic verpakt in de supermarkt kocht, zei ik: ik zal echt weten dat ik in malawi ben en blijf, als ik op de markt mijn eigen kip moet uitzoeken die ’s avonds op mijn bord verschijnt...
Hoe snel de tijd kan gaan!

Zoals Tinus al vermeldde hebben we woensdag mr. Hall-Martin van het vliegveld opgehaald. Tinus cruist door de stad alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Linksrijden, links rotondes nemen en dat alles in een 4x4 en een hele drukke chaotische stad, geen probleem :).

Maar voor het avondeten donderdag waren we vlees vergeten. Je zou dus kunnen zeggen dat het mijn eigen schuld is. Maar goed, aangezien we als we een gast hebben vaak met zijn allen eten, moest er vlees op de plank komen. Zoveel was duidelijk. Dus ik bedacht dat ik dan maar met een van de mannen hier naar de markt moest om kippen te halen. Dat kwam mooi uit voor Charles (de voorman van de workshop), want hij moest toch nog benzine halen voor de motoren. Sarah ging ook mee. Dus daar zat ik stoer in de grote bak met Sarah naast me en Charles en nog wat andere passagiers achterin de pickup. Off we went, hobbel de hobbel naar de markt van Chikwawa.

Op de markt is van alles te krijgen en Charles liep stoer met zijn twee blanke vrouwen tussen alle kraampjes door. Na het boodschappenlijstje afgewerkt te hebben, stond er nog 1 ding open, juist, de kippen.
Ergens in een kraampje zat een stel mannen op een kooi waar dus 4 kippen in rondliepen. Of ik dan maar even de twee kippen wilde uitzoeken die goed genoeg waren. Tja... doe mij die grote maar en een wat kleinere. Prima madame, dat is dan 800 kwacha (ca. 4 euro). En hop, daar kregen we de rondflappende levende kippen aan de pootjes opgeboden in het handje mee. Charles had tot dan toe de tassen gedragen, maar Sarah en ik zeiden ineens heel snel...wij dragen die tassen wel...neem jij de kippen maar mee. Dus hop, kippen ook achter in de truck. Flapperdekakeldeflapperdeflap.

Op de terugweg moesten we nog even stoppen bij het lokale ziekenhuis waar het dochtertje van Charles was opgenomen met waarschijnlijk malaria. Ik mocht wel even meelopen.
Poe, daar gaan je nekharen wel even van overeind staan. Het ziekenhuis bestaat uit allerlei verschillende gebouwtjes verspreid over een terrein. Overal zitten of liggen moeders met kinderen te wachten. We liepen een gebouwtje binnen wat dan de kinderafdeling was. Er stonden een paar bedjes en overal waren mensen en kinderen. Charles’ dochter was al naar huis gestuurd met medicatie, maar na zo’n ziekenhuisbezoekje heb ik besloten nog wel even gezond te blijven, thank you very much.

Onderweg naar Majete kwam ik nog een groep kinderen tegen die net uit school kwamen en weer terug naar de scouts in Majete moesten. Dus hup, die kids ook allemaal achterin, het leek wel een schoolreisje.
Nu bestond mijn lading uit 6 jerrycans benzine, 2 flapperdeflapperkippen, Charles en een groepje zingende en lachende kinderen. Just another day at the office...

De kippen smaakten ’s avonds trouwens prima! Al voelde ik me wel een beetje schuldig...