Lieve lieve lezers,
Zoals de titel van dit blog al doet vermoeden, is het gebaseerd op onze verhalen in Malawi. Ik heb dit nog even gerekt naar de verhalen van Amy en Tinus en Bertha in Afrika, maar ik denk niet dat ik er mee weg kom om vervolgens vrolijk verder te gaan met de verhalen van Amy en Tinus in De Meern.
Het is daarom tijd om jullie te bedanken en dit blog te laten voor wat het is. Een mooi archief met verhalen over onze avonturen van de afgelopen jaren.
Jammer, maar elk eind is tevens een begin.
Het handigst om onze plannen weer te geven, is in de vorm van de veelgestelde vragen van de afgelopen maanden:
Ga je nu stoppen met je blog, je schrijft zo leuk!
Dit blog: JA. Ander blog komt vanzelf wel weer een keer. Maar ik wil wel mijn best gaan doen om de verhalen om te bundelen tot een boek, samen met de foto's van Tinus.
En wat gaan jullie nu doen dan?
Tinus en ik hadden al voor we naar Afrika vertrokken plannen om voor onszelf te beginnen. Dat plan hebben we nu verder uitgewerkt. Onder de noemer De Bruijn & Franken Consultancy, uw professionals4projects, zijn wij een eigen VOF-jegestart. Eigenlijk twee zzp-ers onder 1 dak van een VOF. Dat is het makkelijkst. Tinus natuurlijk als financieel consultant, ik als onderwijskundige.
En gaan jullie ooit nog terug naar Afrika
NATUURLIJK! Het zit nu in mijn bloed (letterlijk na de malaria) en zal er ook nooit meer uitgaan. Ik hou van Afrika. Het is mijn tweede thuis.
En hoe gaat het nu verder met die projectjes van jullie?
Die projectjes zijn omgevormd tot een echte stichting. Binnen de stichting willen we op zoek blijven gaan naar sponsors en donoren om steeds nieuwe projecten op te kunnen zetten. Na de micro-kredieten en de schoolprojecten is er momenteel behoefte aan kleermakers-training. Ik ben bezig er een train-de-trainer concept van te maken, maar het initiele trainen van 6 personen tot kleermakerstrainers kost toch nog meer dan je zou denken! Momenteel ben ik ook bezig een volwaardige website voor Gift4Gift te maken, zodat binnenkort de Hyves onderdeel is van de website.
Voor de Stichting willen we zelf ook jaarlijks vanuit onze VOF een donatie doen die de overhead-kosten dekt (zoals bijvoorbeeld onze vliegtickets), zodat we kunnen blijven beloven dat alle donaties echt 100% ten goede komen aan de projecten.
Gaat Tinus nog iets met die foto's doen?
Welke bedoel je? Die 15.000 foto's van mensen, vlinders, bloemen, planten en dieren die hij de afgelopen jaren verzameld heeft? Jazeker! Hoe en in welke vorm, daar is hij nog over aan het denken, maar er komen fotoboeken aan!
Kortom, we hebben nog genoeg plannen en ideeen!
Lieve lezers, bedankt voor al jullie reacties en positieve opmerkingen! Het doet me goed te weten dat zelfs drie maanden na terugkomst ons blog nog dagelijk bezocht wordt. Ik lees de hoop op meer en ik beloof jullie, dat gaat er komen!
Tidzaonana (tot weerziens),
Veel liefs,
Amy en Tinus
16.12.08
Pangono Pangono
Pangono Pangono (langzaam aan) wennen we weer aan het nederlandse leven. In mijn blog zal ik nu de dingen beschrijven die me opvallen in Nederland in vergelijking met Malawi.
Ik was van de week bij de voorstelling 'Vrouw met Baard'. Sowieso een erg interessante voorstelling. Zo een waar je nog dagen mee bezig bent. Daar werden een aantal stellingen de zaal in geworpen.
Bijvoorbeeld: Zou je liever kiezen voor de liefde van je leven, hoewel je weet dat deze op 60 jarige leeftijd overlijdt. Of zou je kiezen voor een gematigde relatie die tot je 80e duurt?
In het rijtje kwam ook de volgende stelling naar voren: zou je liever kiezen voor een minder mooi huis in een gezellige warme buurt met leuke mensen? Of kies je voor een perfect huis in een koude kille buurt waar iedereen hoge hekken om zijn huis heeft?
En weet je wat mij verbaasde? Een aantal mensen riepen hard dat ze kozen voor het laatste!!! Ik was perplex. Een betere bevestiging van de individualisering van onze maatschappij kon ik op dat moment niet bedenken. I was shocked.
Ik mis het namelijk heel erg. De mensen op straat, vrouwen die met elkaar staan te kleppen terwijl ze een emmer water op hun hoofd hebben en een kind op de rug. De kinderen die overal achter hoepels aanrennen. Fietsers overal. De mensen die banden plakken langs de kant van de weg. De verschrikkelijke muziek die uit de opgeblazen boxen van de drankwinkel schallen. De kippen, mama varken met biggetjes, de geiten. De heerlijke chaos van Malawi. Het leven vindt plaats op straat.
Ik weet ook wel dat we het klimaat niet mee hebben in Nederland. Maar het zit gewoon dieper dan dat. Mijn theorie is dat het komt door de digitalisering van onze maatschappij. Ik zou een hele verhandeling kunnen schrijven over het verband tussen de digitalisering van onze samenleving en de individualisering. Maar even kort door de bocht: hoe meer online mogelijk is, hoe minder echt contact we hebben en hoe meer mensenschuw we worden. Niet dat digitalisering slecht is, I'm very much in favour en ik kan ook niet zonder pc of internet. Maar mijn punt is: laat je blik eens van je pc/phone/tv/ipod afdwalen en kijk ook eens om je heen. Of nog gekker: zeg hallo tegen iemand in de trein! Contact in real life. F2F.
Een kleine stap richting verafrikanisering van onze maatschappij ;)
Nu nog die kippen en geiten los op straat. Maar daarvoor fiets ik dan af en toe wel even langs de kinderboerderij. Daar loopt ook een eenzame emoe. Lijkt toch een beetje op een struisvogel...
Veel liefs,
Amy en Tinus
Ik was van de week bij de voorstelling 'Vrouw met Baard'. Sowieso een erg interessante voorstelling. Zo een waar je nog dagen mee bezig bent. Daar werden een aantal stellingen de zaal in geworpen.
Bijvoorbeeld: Zou je liever kiezen voor de liefde van je leven, hoewel je weet dat deze op 60 jarige leeftijd overlijdt. Of zou je kiezen voor een gematigde relatie die tot je 80e duurt?
In het rijtje kwam ook de volgende stelling naar voren: zou je liever kiezen voor een minder mooi huis in een gezellige warme buurt met leuke mensen? Of kies je voor een perfect huis in een koude kille buurt waar iedereen hoge hekken om zijn huis heeft?
En weet je wat mij verbaasde? Een aantal mensen riepen hard dat ze kozen voor het laatste!!! Ik was perplex. Een betere bevestiging van de individualisering van onze maatschappij kon ik op dat moment niet bedenken. I was shocked.
Ik mis het namelijk heel erg. De mensen op straat, vrouwen die met elkaar staan te kleppen terwijl ze een emmer water op hun hoofd hebben en een kind op de rug. De kinderen die overal achter hoepels aanrennen. Fietsers overal. De mensen die banden plakken langs de kant van de weg. De verschrikkelijke muziek die uit de opgeblazen boxen van de drankwinkel schallen. De kippen, mama varken met biggetjes, de geiten. De heerlijke chaos van Malawi. Het leven vindt plaats op straat.
Ik weet ook wel dat we het klimaat niet mee hebben in Nederland. Maar het zit gewoon dieper dan dat. Mijn theorie is dat het komt door de digitalisering van onze maatschappij. Ik zou een hele verhandeling kunnen schrijven over het verband tussen de digitalisering van onze samenleving en de individualisering. Maar even kort door de bocht: hoe meer online mogelijk is, hoe minder echt contact we hebben en hoe meer mensenschuw we worden. Niet dat digitalisering slecht is, I'm very much in favour en ik kan ook niet zonder pc of internet. Maar mijn punt is: laat je blik eens van je pc/phone/tv/ipod afdwalen en kijk ook eens om je heen. Of nog gekker: zeg hallo tegen iemand in de trein! Contact in real life. F2F.
Een kleine stap richting verafrikanisering van onze maatschappij ;)
Nu nog die kippen en geiten los op straat. Maar daarvoor fiets ik dan af en toe wel even langs de kinderboerderij. Daar loopt ook een eenzame emoe. Lijkt toch een beetje op een struisvogel...
Veel liefs,
Amy en Tinus
5.12.08
We verwachten te veel
We beginnen weer aardig met onze voeten in de drassige hollandse bodem te aarden.
Alle problemen die we de eerste twee weken hadden (geen laptop, geen pc, geen internet, geen fiets, geen vloer) zijn nu aardig opgelost.
Niet dankzij Ziggo trouwens. Mijn god, dat is echt een hopeloos geval. Na twee weken hadden we nog geen brief of kastje ontvangen. Vreemd, dachten we. Dus we bellen.
"Hallo...nee, ik zie dat uw aanvraag op inactief staat...nee, dat kunnen we niet activeren, dan moet u een ander nummer bellen. Nee, we kunnen u niet doorverbinden. Ja erg vervelend voor u. U had telefonisch besteld zegt u: ja, kunt u beter via internet doen, dat is sneller..." Ik wacht even tot het kwartje valt, maar hij valt niet, dus ik herinner de persoon aan de andere kant van de lijn er nog maar eens vriendelijk aan: "IK HEB GEEN INTERNET." "Goh, vervelend voor u. Maar als u dat andere nummer even belt, kunt u vinden op onze site..." AAAAAAAH
In Afrika verwacht ik dit soort gedrag. En dan vind ik het tot op zekere hoogte nog wel grappig. Gewoon, omdat het zo is. En dus heb er meer geduld. Maar hier is het verwachtingspatroon anders. Ik verwacht dat Nederland volledig geautomatiseerd is en alles gewoon werkt. We zijn toch immers een westers land?
Dat verwachtingspatroon speelt ook mee bij het openbaar vervoer. Als ik in Malawi met een bus van A naar B moet, verwacht ik dat hij wel een keer gaat rijden. Wanneer maakt me niet eens zo gek veel uit. En als ik dan maar anderhalf uur hoef te wachten, ben ik blij.
Als ik hier bij de bushalte sta, verwacht ik dat de bus om 9.28 komt, omdat ze dat op een bordje hebben staan. Als de bus er dan niet is, word ik vanzelf onrustig.
Zou het niet gewoon beter zijn als we met zijn allen geen verwachtingen meer zouden hebben? Zou het leven dan niet een stuk aangenamer zijn? Een stuk relaxter in ieder geval, en leiden tot veel minder frustraties?
Ik probeer het sinds ik terug ben elke dag, maar in een maatschappij waarin alle andere mensen wel verwachtingen hebben, is dat toch verdomd moeilijk!
Veel liefs,
Amy en Tinus
Alle problemen die we de eerste twee weken hadden (geen laptop, geen pc, geen internet, geen fiets, geen vloer) zijn nu aardig opgelost.
Niet dankzij Ziggo trouwens. Mijn god, dat is echt een hopeloos geval. Na twee weken hadden we nog geen brief of kastje ontvangen. Vreemd, dachten we. Dus we bellen.
"Hallo...nee, ik zie dat uw aanvraag op inactief staat...nee, dat kunnen we niet activeren, dan moet u een ander nummer bellen. Nee, we kunnen u niet doorverbinden. Ja erg vervelend voor u. U had telefonisch besteld zegt u: ja, kunt u beter via internet doen, dat is sneller..." Ik wacht even tot het kwartje valt, maar hij valt niet, dus ik herinner de persoon aan de andere kant van de lijn er nog maar eens vriendelijk aan: "IK HEB GEEN INTERNET." "Goh, vervelend voor u. Maar als u dat andere nummer even belt, kunt u vinden op onze site..." AAAAAAAH
In Afrika verwacht ik dit soort gedrag. En dan vind ik het tot op zekere hoogte nog wel grappig. Gewoon, omdat het zo is. En dus heb er meer geduld. Maar hier is het verwachtingspatroon anders. Ik verwacht dat Nederland volledig geautomatiseerd is en alles gewoon werkt. We zijn toch immers een westers land?
Dat verwachtingspatroon speelt ook mee bij het openbaar vervoer. Als ik in Malawi met een bus van A naar B moet, verwacht ik dat hij wel een keer gaat rijden. Wanneer maakt me niet eens zo gek veel uit. En als ik dan maar anderhalf uur hoef te wachten, ben ik blij.
Als ik hier bij de bushalte sta, verwacht ik dat de bus om 9.28 komt, omdat ze dat op een bordje hebben staan. Als de bus er dan niet is, word ik vanzelf onrustig.
Zou het niet gewoon beter zijn als we met zijn allen geen verwachtingen meer zouden hebben? Zou het leven dan niet een stuk aangenamer zijn? Een stuk relaxter in ieder geval, en leiden tot veel minder frustraties?
Ik probeer het sinds ik terug ben elke dag, maar in een maatschappij waarin alle andere mensen wel verwachtingen hebben, is dat toch verdomd moeilijk!
Veel liefs,
Amy en Tinus
19.11.08
Surprise!!!
Stiekem, heel stiekem zijn we al ruim een week weer in Holland! We zijn twee weken eerder terug gekomen. Er moest namelijk nog het een en ander aan ons huis in de Meern gebeuren wat we graag zelf wilden doen. En zo konden we onze terugkeer ook een een beetje low-profile houden, lekker incognito wennen aan de drukte en regels van Nederland.
Maar het was ook leuk om wat mensen te verrassen. Zoals mijn zusje...ik belde haar zogenaamd vanuit Malawi en stapte toen ineens binnen. Ze gooide de telefoon de lucht in en sprong er zelf achteraan met een gegil dat in Malawi te horen was...Lourens stond er bij alsof hij twee geesten zag...hahaha!
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat na de eerste paar dagen ik het er wel steeds zwaarder mee heb, onze terugkeer. Het helpt ook niet echt als je huis ondersteboven ligt en je alle administratieve rompslomp weer moet regelen...gezellig weer uren in de wacht staan bij instanties met irritante muziekjes.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, re-integreren, over alle rare regeltjes en bizarre nieuwsberichten.
De kromme komkommer mag weer?! Goh, een regel dat fruit er niet persé als plastic uit hoeft te zien? Ik dacht dat het om de smaak ging, maar goed. In de Appie werd ik ook helemaal gek. Er is zo veel keuze, ik wist gewoon niet wat ik moest kiezen. Ik verliet de winkel met een kool, tomaten en rijst, want dat was ik de afgelopen jaren gewend. Alhoewel de kool hier anderhalve euro is in plaats van 20 eurocent, dat weer wel. Nederland is duur en dan komen we ook nog eens terug midden in een financiele crisis. Alhoewel ik daar weinig van merk als er weer op het nieuws is dat de nederlander weer meer geld uitgeeft aan Sinterklaas. Ik kijk nog eens naar de lange rij voor me bij de kassa. Nee, we hebben het echt slecht hier met zijn allen.
En dan die rare reclamespotjes over de noodbox, voor als licht, water, en internet tegelijk uitvallen...kun je maar beter alles in huis hebben. Nee hoor, als de bom valt, is Afrika het continent wat er niks van merkt, want het leven gaat gewoon op dezelfde voet door. Wie is er dan beter af, vraag ik me af.
We zijn nog een beetje afgesloten van de buitenwereld...geen auto, geen fiets, geen internet, geen telefoon, maar dat lost zich allemaal de komende weken wel weer op.
Dusseh...Tot snel?
Veel liefs,
Amy en Tinus
Maar het was ook leuk om wat mensen te verrassen. Zoals mijn zusje...ik belde haar zogenaamd vanuit Malawi en stapte toen ineens binnen. Ze gooide de telefoon de lucht in en sprong er zelf achteraan met een gegil dat in Malawi te horen was...Lourens stond er bij alsof hij twee geesten zag...hahaha!
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat na de eerste paar dagen ik het er wel steeds zwaarder mee heb, onze terugkeer. Het helpt ook niet echt als je huis ondersteboven ligt en je alle administratieve rompslomp weer moet regelen...gezellig weer uren in de wacht staan bij instanties met irritante muziekjes.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, re-integreren, over alle rare regeltjes en bizarre nieuwsberichten.
De kromme komkommer mag weer?! Goh, een regel dat fruit er niet persé als plastic uit hoeft te zien? Ik dacht dat het om de smaak ging, maar goed. In de Appie werd ik ook helemaal gek. Er is zo veel keuze, ik wist gewoon niet wat ik moest kiezen. Ik verliet de winkel met een kool, tomaten en rijst, want dat was ik de afgelopen jaren gewend. Alhoewel de kool hier anderhalve euro is in plaats van 20 eurocent, dat weer wel. Nederland is duur en dan komen we ook nog eens terug midden in een financiele crisis. Alhoewel ik daar weinig van merk als er weer op het nieuws is dat de nederlander weer meer geld uitgeeft aan Sinterklaas. Ik kijk nog eens naar de lange rij voor me bij de kassa. Nee, we hebben het echt slecht hier met zijn allen.
En dan die rare reclamespotjes over de noodbox, voor als licht, water, en internet tegelijk uitvallen...kun je maar beter alles in huis hebben. Nee hoor, als de bom valt, is Afrika het continent wat er niks van merkt, want het leven gaat gewoon op dezelfde voet door. Wie is er dan beter af, vraag ik me af.
We zijn nog een beetje afgesloten van de buitenwereld...geen auto, geen fiets, geen internet, geen telefoon, maar dat lost zich allemaal de komende weken wel weer op.
Dusseh...Tot snel?
Veel liefs,
Amy en Tinus
2.11.08
Life in Majete
HOT
While it’s freezing in Holland, it’s hot in Majete! Hot, hot, hot! While you sit in the shade and do nothing at all, the sweat is just dripping down your back and face. A perfect temperature to play soccer of course, because Tinus is just crazy ;)
And with him the rest of the Majete soccer team. They are very happy Tinus is back and both him and the team are making the most of his stay in Majete. The first match was already the day after we arrived. They won 4-2.
Today (Saturday) they are playing in Mwanza, up in the hills where I hope for them it will be not as scorching as down here. Although it will probably does not make a difference for Tinus. Yesterday he went for practice and forgot his soccer shoes, so he played barefoot. After he came back and was taking out dozens of splinters, he replied: you have to try everything ones…
With that in mind…we went with Bertha to Blantyre some days ago. We have decided to sell her. She would not be happy in Holland and if we leave her here for another year or so, we can start all the repairs on her again, since all the seals will be dry etc. And we don’t know when we will be back. So we’ve hung up some A4-sheets in town and now we wait…hopefully we will find someone who loves her as much as we did!
We decided it would make more sense to leave her with a friend in Blantyre, because then people can have a look if they want and don’t have to get all the way down to Majete. But this meant we had to come back by minibus. Something we hadn’t done yet from Blantyre to Malawi. We are a big fan of the minibus! It’s so quit! You can actually have a conversation with each other. You don’t have to drive yourself. They have 5 gears (wow!) and can drive faster than 75 km/hour (double wow!). Maybe we’ll buy a minibus next time ;)
In Chikwawa we took a bicycle taxi. Also never did that. You just sit on the back of a bicycle on a cushion. And this was even more relaxed!
Lydia
We went to the market where a girl suddenly jumps out from nowhere and gives me the biggest hug in the world. Then she sees Martin and runs to him to give the same treatment. She is quite small and clumsy though and almost knocks him over when she parks her head in his stomach. It’s Lydia.
Lydia is a story on her own. She lives in Chikwawa and we first met her 2 years ago. She is retarded. She always begs for money, which we never give. ‘Gimme 200 kwacha for new dress’ used to be her standard sentence. But she never asks us anymore, because we never give her money. We give her water though, or cookies, or bananas, whatever we have in the car. I know she still has her parents, but I know that the people believe that if you cheat on your husband while being pregnant, your child will be retarded. I don’t think she has had the best start in life. I’m also afraid there are boys that take advantage of girls like that. She will find herself pregnant one day and has no clue on how it happened. But she always smiles and I hope in her head she thinks of everything as a game and her world just seems like a fun place to be.
When I was going through my stuff to choose what to bring to Holland and what to leave in Majete, I came upon a black dress and thought of Lydia. It will be a little bit big for her, but at least she has the new dress she always wanted…
Waterbuck anyone?
We arrived at the police station where our ride back to Majete was parked. The Majete scouts had caught a poacher and brought him to the police. The poacher in turn had caught a waterbuck and by law this can be sold after it has been confiscated. So the waterbuck was being slaughtered in the back of the cruiser. After they were done and the meat had been divided, Martin could climb in the back. The smell was just like eh fresh baked bread, roses and peaches ;) I got the front seat which was not as bad, but still I had to hold in my breath from time to time to avoid my stomach turning inside out…I just love Malawi. You can never tell what’s gonna happen next!
G4G – community visit
The people in the communities are very confused if they see us. We went back to Holland, right? Well, yes, we are going back to Holland, but are first back to see how the projects are going. And then they smile, because they never believed we would actually be back. When we tell them that although we have resigned from African Parks, we will still continue Gift4Gift, they smile even more.
We had some extra time in the morning, so I decided to visit one of the schools that applied for our schools-round. Phwadzi Full Primary School. I had the statistics about this school in front of me on the application form the headmaster had filled in. I could not believe what I was reading.
Phwadzi School: 1229 children, 8 classrooms, 6 teachers. Number of children in standard 1: 385!!!
That means 385 children in 1 classroom with only 1 teacher!!!
In total twenty schools have been identified to receive a fund of mk 25.000 (about € 130). The money can be used for education materials. But this can also mean blackboard paint or cement. Whatever the school decides itself is their highest priority. This school has applied for dictionaries, exercise books, grammar books and bags of cement and lime.
The headmaster was surprised that we actually visited him just because we had some questions about his application (what are the bags of cement and lime for?). We got a tour around the classrooms. Standard 8 had wooden benches. There were about 40 children in standard 8. Actually a high number for rural Malawi. That means out of the 385 of the children that start in standard 1, only 10% actually will get to standard 8. And I’m still talking about primary school here! The rest of the dark and musty classrooms were empty. The walls were eaten by termites and just old. Two classrooms had just been renovated. Bricks had been replaced and extra cement to make sure the building would not collapse. Ah, so that’s where the cement and lime come in handy as well…
When I’m back in Holland, I will take some time to describe more of the school and projects we have visited today (the school that is likely to disappear in the river this year because of erosion, the tin smith project and the oil pressing machine project) but for now I’ll only mention the CBCC orphan sewing project.
In Kalonga village live 123 orphans, of which 52 under the age of 5. At a certain point, some people in the community decided they had to arrange something to take care of these young children. So they came up with their own club, called CBCC. The CBCC feeds the children and give them pre-school education. This is done on voluntary base. With the money of G4G they have used half to buy flour and other ingredients to make sure they could feed the orphans for another season. With the rest they have bought a sewing machine. They found a tailor who wanted to give training to 10 older orphaned boys and girls. The chairman of the CBCC proudly told us that one orphan is done with the training now. His guardians where so happy, they bought him a sewing machine and he has now his own tailoring business!!!
The kids were just too cute. I had about 10 hanging on each of my hand when we were going. I glanced at Martin with the question in my eyes if we could not just keep all of them…but I already knew the answer. And we both believe it’s better to assist as much as we can here.
After a day of visiting different villages and projects I was absolutely exhausted, but it’s so worth it! Just to see how little things can grow to have big impacts! We will probably be back here somewhere in the next two years as well, to see how everything is going and to set up new projects.
So G4G is still going strong! I can’t wait to be back in Holland with a good internet connection and computer to finally make the website and all other stuff that’s in my head. We’re officially registered in Holland now as a foundation, so we can continue making new plans as well.
Also if you always wanted to go to Africa to teach or just help in any other way, get in contact, we will make it happen. There’s need for all sorts of skills, like bricklaying, computers, administration, painting, hygiene, anything!
Lots of love,
Amy and Martin
PS Martin came back full of adrenalin yesterday evening, they had won again! 3-2. And he had scored the first goal from 25 meters! The crowd of about 800 people all shouted and cheered and ran onto the field. Today they have another match on the homeground…
While it’s freezing in Holland, it’s hot in Majete! Hot, hot, hot! While you sit in the shade and do nothing at all, the sweat is just dripping down your back and face. A perfect temperature to play soccer of course, because Tinus is just crazy ;)
And with him the rest of the Majete soccer team. They are very happy Tinus is back and both him and the team are making the most of his stay in Majete. The first match was already the day after we arrived. They won 4-2.
Today (Saturday) they are playing in Mwanza, up in the hills where I hope for them it will be not as scorching as down here. Although it will probably does not make a difference for Tinus. Yesterday he went for practice and forgot his soccer shoes, so he played barefoot. After he came back and was taking out dozens of splinters, he replied: you have to try everything ones…
With that in mind…we went with Bertha to Blantyre some days ago. We have decided to sell her. She would not be happy in Holland and if we leave her here for another year or so, we can start all the repairs on her again, since all the seals will be dry etc. And we don’t know when we will be back. So we’ve hung up some A4-sheets in town and now we wait…hopefully we will find someone who loves her as much as we did!
We decided it would make more sense to leave her with a friend in Blantyre, because then people can have a look if they want and don’t have to get all the way down to Majete. But this meant we had to come back by minibus. Something we hadn’t done yet from Blantyre to Malawi. We are a big fan of the minibus! It’s so quit! You can actually have a conversation with each other. You don’t have to drive yourself. They have 5 gears (wow!) and can drive faster than 75 km/hour (double wow!). Maybe we’ll buy a minibus next time ;)
In Chikwawa we took a bicycle taxi. Also never did that. You just sit on the back of a bicycle on a cushion. And this was even more relaxed!
Lydia
We went to the market where a girl suddenly jumps out from nowhere and gives me the biggest hug in the world. Then she sees Martin and runs to him to give the same treatment. She is quite small and clumsy though and almost knocks him over when she parks her head in his stomach. It’s Lydia.
Lydia is a story on her own. She lives in Chikwawa and we first met her 2 years ago. She is retarded. She always begs for money, which we never give. ‘Gimme 200 kwacha for new dress’ used to be her standard sentence. But she never asks us anymore, because we never give her money. We give her water though, or cookies, or bananas, whatever we have in the car. I know she still has her parents, but I know that the people believe that if you cheat on your husband while being pregnant, your child will be retarded. I don’t think she has had the best start in life. I’m also afraid there are boys that take advantage of girls like that. She will find herself pregnant one day and has no clue on how it happened. But she always smiles and I hope in her head she thinks of everything as a game and her world just seems like a fun place to be.
When I was going through my stuff to choose what to bring to Holland and what to leave in Majete, I came upon a black dress and thought of Lydia. It will be a little bit big for her, but at least she has the new dress she always wanted…
Waterbuck anyone?
We arrived at the police station where our ride back to Majete was parked. The Majete scouts had caught a poacher and brought him to the police. The poacher in turn had caught a waterbuck and by law this can be sold after it has been confiscated. So the waterbuck was being slaughtered in the back of the cruiser. After they were done and the meat had been divided, Martin could climb in the back. The smell was just like eh fresh baked bread, roses and peaches ;) I got the front seat which was not as bad, but still I had to hold in my breath from time to time to avoid my stomach turning inside out…I just love Malawi. You can never tell what’s gonna happen next!
G4G – community visit
The people in the communities are very confused if they see us. We went back to Holland, right? Well, yes, we are going back to Holland, but are first back to see how the projects are going. And then they smile, because they never believed we would actually be back. When we tell them that although we have resigned from African Parks, we will still continue Gift4Gift, they smile even more.
We had some extra time in the morning, so I decided to visit one of the schools that applied for our schools-round. Phwadzi Full Primary School. I had the statistics about this school in front of me on the application form the headmaster had filled in. I could not believe what I was reading.
Phwadzi School: 1229 children, 8 classrooms, 6 teachers. Number of children in standard 1: 385!!!
That means 385 children in 1 classroom with only 1 teacher!!!
In total twenty schools have been identified to receive a fund of mk 25.000 (about € 130). The money can be used for education materials. But this can also mean blackboard paint or cement. Whatever the school decides itself is their highest priority. This school has applied for dictionaries, exercise books, grammar books and bags of cement and lime.
The headmaster was surprised that we actually visited him just because we had some questions about his application (what are the bags of cement and lime for?). We got a tour around the classrooms. Standard 8 had wooden benches. There were about 40 children in standard 8. Actually a high number for rural Malawi. That means out of the 385 of the children that start in standard 1, only 10% actually will get to standard 8. And I’m still talking about primary school here! The rest of the dark and musty classrooms were empty. The walls were eaten by termites and just old. Two classrooms had just been renovated. Bricks had been replaced and extra cement to make sure the building would not collapse. Ah, so that’s where the cement and lime come in handy as well…
When I’m back in Holland, I will take some time to describe more of the school and projects we have visited today (the school that is likely to disappear in the river this year because of erosion, the tin smith project and the oil pressing machine project) but for now I’ll only mention the CBCC orphan sewing project.
In Kalonga village live 123 orphans, of which 52 under the age of 5. At a certain point, some people in the community decided they had to arrange something to take care of these young children. So they came up with their own club, called CBCC. The CBCC feeds the children and give them pre-school education. This is done on voluntary base. With the money of G4G they have used half to buy flour and other ingredients to make sure they could feed the orphans for another season. With the rest they have bought a sewing machine. They found a tailor who wanted to give training to 10 older orphaned boys and girls. The chairman of the CBCC proudly told us that one orphan is done with the training now. His guardians where so happy, they bought him a sewing machine and he has now his own tailoring business!!!
The kids were just too cute. I had about 10 hanging on each of my hand when we were going. I glanced at Martin with the question in my eyes if we could not just keep all of them…but I already knew the answer. And we both believe it’s better to assist as much as we can here.
After a day of visiting different villages and projects I was absolutely exhausted, but it’s so worth it! Just to see how little things can grow to have big impacts! We will probably be back here somewhere in the next two years as well, to see how everything is going and to set up new projects.
So G4G is still going strong! I can’t wait to be back in Holland with a good internet connection and computer to finally make the website and all other stuff that’s in my head. We’re officially registered in Holland now as a foundation, so we can continue making new plans as well.
Also if you always wanted to go to Africa to teach or just help in any other way, get in contact, we will make it happen. There’s need for all sorts of skills, like bricklaying, computers, administration, painting, hygiene, anything!
Lots of love,
Amy and Martin
PS Martin came back full of adrenalin yesterday evening, they had won again! 3-2. And he had scored the first goal from 25 meters! The crowd of about 800 people all shouted and cheered and ran onto the field. Today they have another match on the homeground…
Abonneren op:
Posts (Atom)